τοῦ Κωστῆ Μπαστιᾶ*
«Δύσκολα μέσα στο χριστιανικό αγιολόγιο θα βρούμε μια μορφή τόσο μυστηριακή και θαυμαστή όσο ο Ιωάννης! Είναι Πρόδρομος! Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος από την προδρομική αποστολή. Κείνος που ακολουθεί είναι ο δυνατότερος, είναι ο Θεός! Η πρόνοια όρισε την αποστολή του να ισιώσει και να ομαλύνει τα περάσματα εκείνου . Έπρεπε να ομαλύνει τους δρόμους, ώστε όλοι αυτοί οι δρόμοι να συγκλίνουν σε ένα και μοναδικόν. Σε αυτόν που διακηρύττει ο ίδιος ο Ιησούς όταν λέει: «εγώ ειμί η οδός».
Κι ο Ιωάννης κράζει στην έρημο. Γιατί δεν υπάρχει έρημο πιο καταθλιπτική από την ακοή των ανθρώπων που δεν θέλουν να ακούσουν, και από τα μάτια του κόσμου που δεν θέλει να δει. Όμως αυτός ανοίγει και ισιώνει τους δρόμους σε αυτή την έρημο και αυτήν αρδεύει με τα νερά του Ιορδάνη. Αυτό το βάφτισμα ξαναγεννά την ανθρώπινη έρημο, ξεριζώνοντάς της όλα τα θανατερά στοιχεία της αμαρτίας, καθώς το ποτάμι μεταπλάθει την άκαρπη γη σε καρπερή. Ο μεγάλος πειρασμός που αντικρίζει ο Ιωάννης, είναι όταν τον συγχέουν με τον Μεσσία. Και ο πειρασμός αυτός γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος, όταν οι άσοφοι σοφοί του νόμου τον ρωτούν ποιος είναι. Στις αποκρίσεις που δίνει ο Ιωάννης, ακτινοβολεί όλο το μεγαλείο της αγιοσύνης.
-Δεν είμαι ούτε ο Χριστός, τους λέει, ούτε ο Ηλίας. Αλλά είμαι η φωνή κείνου που κράζει στήν έρημο. Ισιώσετε τους δρόμους του Κυρίου, καθώς είπε ο Προφήτης Ησαΐας.
...........................................................
Ο Ιωάννης σφάγηκε κι ο θάνατός του στάθηκε ζωή και αίνος κι αιώνιος ακατάλυτος στέφανος και τελεσίδικη καταδίκη των μεγαλειοτήτων του κόσμου.
Κείνος έμεινε η ασίγαστη ζωογόνα φωνή της ερήμου κι οι φονιάδες του, δούλοι ταπεινών παθών, που δεν κατασίγασε το αίμα του Ιωάννη.
Ολόκληρη η ιστορία του θεϊκού λόγου, που προδρόμισε ο Ιωάννης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόδειξη της μικρότητας του εγκόσμιου μεγαλείου κι αποθέωση της αγιότητας. Στο φοβερό πίνακα της δραματικής αυτής αντίθεσης, είναι εύκολος ο καθορισμός του επικρατέστερου στοιχείου. Αν αποφεύγουν να το δουν πολλοί, δεν έχει καμία σημασία. Δεν υπάρχουν άνθρωποι περισσότερο τυφλοί από εκείνους που δεν θέλουν να δουν».
* Κωστῆ Μπαστιᾶ, Νέον Κυριακοδρόμιον, ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1977, σελ. 26.
