Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Κυριακή τῶν Βαΐων

π. Χρήστου Ζαχαράκη

«Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, τήν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ πάθους σου αἰτοῦμεν κατιδεῖν, Φιλάνθρωπε…».  Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς προηγούμενης Κυριακῆς ὁ Χριστὸς, ὅταν οἱ δύο μαθητές ζήτησαν νὰ καθίσουν δεξιὰ καὶ ἀριστερά «ἐν τῇ δόξη του», ἀπάντησε «οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε». Σήμερα, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ζητοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὴν ἁγία ἑβδομάδα τοῦ πάθους του. Ὅμως προϋπόθεση αὐτῆς τῆς γνώσης εἶναι ἡ ἐκ-πλήρωση τῆς Τεσσαρακοστῆς. Γιατὶ ἡ Μ. Τεσσαρακοστὴ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο ν᾽ ἀγγίζει τὸν κόσμο, δὲν ἀφήνει νὰ χτίζει στὸν κόσμο. Ὁ κόσμος ὀνειρεύεται ἐξουσία καὶ αὐτὴν ἐπαγγέλεται, ὁ Χριστὸς προσφέρεται θυσία καὶ αὐτὴν εὐαγγελίζεται. Ἡ εἴσοδος στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι θριαμβευτική, μὰ ὄχι γιὰ τὸν κόσμο, μονάχα γιὰ τὴ ζωή...
      Ἡ εἴσοδος στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ἡ πλήρης ἀνατροπή! Ἀνατροπὴ τῆς     ἐξουσίας ἀπ᾽ ὅπου κι ἄν προέρχεται. Περιμένουμε καὶ προϋπαντοῦμε τὸ Χριστό, ποὺ ἔρχεται ὡς ἐλευθερωτής. Καὶ ὅπως οἱ Ἐβραῖοι τὸν προϋπαντοῦσαν στὰ Ἱεροσόλυμα, δίχως καλά-καλά νὰ καταλαβαίνουν τὸ γιατί, ἔτσι κι ἐμεῖς -μακρυά ἀπό τὸ νόημα αὐτοῦ τοῦ ἐρχομοῦ- τὸν ὑποδεχόμαστε καὶ γιορτάζουμε γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουμε μᾶλλον τὴ θρησκευτική μας πεποίθηση, θεωρώντας ὅτι καὶ μόνο ἡ ἰδεολογική μας προσήλωση στὸ Εὐαγγέλιο μᾶς κατατάσσει στοὺς θριαμβευτές. Κανείς ὅμως δὲν φαντάζεται ποῦ ὁ Χριστὸς ὁδεύει, κανεὶς δὲν ὑποψιάζεται ὅτι ὁ Σταυρός εἶναι μονάχα πόνος καὶ θυσία. Ἀκόμα καὶ τὸν Σταυρὸ τὸν θέλουμε ὡραιοποιημένο, ὅμως Σταυρός χωρίς θυσία δὲν φέρνει τὴν Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὅ,τι κυοφορεῖ ὁ Σταυρός, σ᾽ ἄλλους ἀνάσταση ζωῆς καὶ σ᾽ ἄλλους ἀνάσταση κρίσεως.  Ὁ Χριστός ἔρχεται πάνω σ᾽ ἕνα γαϊδουράκι, ἀνατρέποντας κάθε μας προσδοκία καὶ ἀποκλείοντας κάθε ὑποψία θριαμβολογίας καὶ ἑορτασμοῦ. Ὅταν ξέρεις ποῦ βαδίζεις δὲν γιορτάζεις, δὲν λὲς μεγάλα λόγια, μόνο προχωρᾶς ἀποφασιστικά, ἥσυχα, ταπεινά.

«Εὐλογημένος ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»!  

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Γενέσεως τὸ ἀνάγνωσμα



(Κεφ. ΙΗ’: 20-33)

Εἶπε Κύριος· Κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με, συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῷ. Καὶ ἀποστρέψαντες ἐκεῖθεν οἱ ἄνδρες, ἦλθον εἰς Σόδομα. Ἀβραὰμ δὲ ἔτι ἦν ἑστηκὼς ἔναντι Κυρίου. Καὶ ἐγγίσας Ἀβραάμ, εἶπε· Μὴ συναπολέσῃς δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής, ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; οὐκ ἀνήσεις πάντα τόν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ; Μηδαμῶς σὺ ποιήσῃς ὡς τὸ ῥῆμα τοῦτο, τοῦ ἀποκτεῖναι δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής, μηδαμῶς, ὁ κρίνων πᾶσαν τὴν γῆν, οὐ ποιήσεις κρίσιν. Εἶπε δὲ Κύριος· Ἐὰν εὕρω ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δικαίους ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω πάντα τὸν τόπον δι' αὐτούς. Καὶ ἀποκριθεὶς Ἀβραάμ, εἶπε· Νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριόν μου, ἐγὼ δέ εἰμι γῆ καὶ σποδός. Ἐὰν δὲ ἐλαττονωθῶσιν οἱ πεντήκοντα δίκαιοι εἰς τεσσαρακονταπέντε, ἀπολεῖς, ἕνεκεν τῶν πέντε, πᾶσαν τὴν πόλιν. Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω, ἐκεῖ τεσσαρακονταπέντε. Καὶ προσέθηκεν ἔτι λαλῆσαι πρὸς αὐτόν, καὶ εἶπεν· Ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τεσσαράκοντα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἕνεκεν τῶν τεσσαράκοντα. Καὶ εἶπε· Μήτι, Κύριε, ἐὰν λαλήσω; ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τριάκοντα; Καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἕνεκεν τῶν τριάκοντα. Καὶ εἶπεν· Ἐπειδὴ ἔχω λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριον, ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ εἴκοσι; Καὶ εἶπεν· Οὐ μὴ ἀπολέσω, ἕνεκεν τῶν εἴκοσι. Καὶ εἶπε· Μήτι, Κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ; ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; Καὶ εἶπεν, οὐκ ἀπολέσω, ἕνεκεν τῶν δέκα. Ἀπῆλθε δὲ ὁ Κύριος, ὡς ἐπαύσατο λαλῶν τῷ Ἀβραάμ, καὶ Ἀβραὰμ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ.

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Δ´ Νηστειῶν

πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ...

π. Χρήστου Ζαχαράκη

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος σηκώνει τὸ σταυρό του καὶ ἀκολουθεῖ τὸ Χριστό, ἕνας πόλεμος ἀόρατος, μὰ ἀδυσώπητος, κηρύσσεται ἀπὸ τὸν διάβολο. Ὁ Κύριος, ὅταν δίδασκε τὴν Κυριακὴ προσευχή, μέσα σ᾽ ὅσα ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος νὰ προσεύχεται, μᾶς παρότρυνε νὰ προσευχώμαστε καὶ γιὰ τὴν προστασία μας ἀπὸ τὸν πειρασμὸ καὶ τὸν Πονηρό· «καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἀπὸ τοῦ πονηροῦ». Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ τὰ πιὸ λογικοφανῆ καὶ ἠθικοφανῆ τεχνάσματα, μετασχηματίζεται σὲ ἄγγελο φωτός, προκειμένου νὰ πλανήσει τὸν ἄνθρωπο. Τὸ Γεροντικὸ διηγεῖται πὼς ὅταν ὁ διάβολος, θέλοντας νὰ τοῦ ἐνσπείρει τὴν ὑπερηφάνεια, εἶπε στὸν Μέγα Ἀντώνιο «μὲ νίκησες», ὁ μεγάλος ἀσκητὴς τοῦ ἀπάντησε «ὄχι ἀκόμα». Εἶναι ἡ πνευματικὴ αὐτὴ συναίσθηση ποὺ συνιστᾶ τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ ἑδράζει στὴν ἁγιότητα.  Χρειάζεται συνεχὴς ἄσκηση καὶ θερμὴ προσευχὴ, ὁ Χριστὸς μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχή ὅτι τὸ δαιμονικό γένος «ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ· ἡ νηστεία ὡς ἀπόταξη ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν διάβολο καὶ ἡ προσευχὴ ὡς σύνταξη καὶ συμπόρευση μὲ τὸν Χριστό. Εἶναι ἡ συνέπεια σὲ ὅ,τι ὑποσχεθήκαμε κατὰ τὸ Βάπτισμά μας, κατὰ τὴν εἴσοδό μας στὴ ζωὴ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία εἶναι ἐκεῖνες ποὺ ἐνεργοποιοῦν καὶ δίνουν ζωὴ στὴν πίστη μας. Ἡ πίστη εἶναι ἡ ζωντανὴ ἐμπειρία τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν κόσμο, ἀνόθευτη ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ τὴ σύγχυση, ἀδιαπραγμάτευτη στὶς ὑποσχέσεις τῶν –ισμῶν, στὴν πλάνη τῆς εὐδαιμονίας. Ἡ πίστη ριζώνει ζωὴ στὸ θάνατο, τὸ φῶς ἐλευθερώνει τῆς ψυχῆς, κατάλυμα στὸν πειρασμό δὲν δίνει...  «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι».  
Ὁ Χριστὸς δὲν ψάχνει τὴν πίστη  μας στὰ μεγάλα καὶ βαρύγδουπα λόγια, μονάχα νὰ καταθέσουμε μὲ εἰλικρίνεια τὴν ἀπιστία μας, αὐτὴν βοηθᾶ· «πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ πιστίᾳ». Ἡ πίστη, εἴτε ἀπὸ τὸν πόνο τῆς ἁμαρτίας ἀναβλύζει εἴτε ἀπὸ τὸν πόνο τῆς ἀγάπης ξεχειλίζει, ἀνοίγει διάπλατα τὴν καρδιά μας νὰ πλημμυρίσει ἀπὸ τὸ  ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὀμίχλη τῆς ἁμαρτίας ξεδιαλύνεται, ἡ ἀνάσταση διακρίνεται πλέον καθαρά· «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται».



Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Σταυροπροσκύνηση

  π. Χρήστου Ζαχαράκη
Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως· στὴ μέση τῆς Μ. Σαρακοστῆς καὶ στὸ μέσον τοῦ ναοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει νὰ προσκυνήσουμε τὸν τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου. «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Τὸ μακρὺ καὶ ἐπίπονο ταξίδι χρειάζεται ἐνίσχυση, τέτοια ποὺ μόνο ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει, γιατὶ πάνω του ἔσβυσε μιὰ γιὰ πάντα ἡ ἐξουσία τοῦ θανάτου· εἶναι ἡ ἐλευθερία μας γιατὶ πάνω του νικήθηκε ὁ θάνατος.
«Ὅστις θέλει πίσω μου ἀκολουθεῖν, παρνησάσθω ἑαυτὸν  καὶ  ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ Χριστὸ πρέπει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ πάντα, ν᾽ ἀφήσουμε τὰ πάντα στὸ Χριστό, «πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν παραθώμεθα» καὶ νὰ περπατήσωμε «ἐν καινότητι ζωῆς», τῆς ζωῆς ποὺ ξεπρόβαλε ἀπὸ τὸ Σταυρό τοῦ Κυρίου. Εἶναι ὁ Σταυρὸς ποὺ «ἤνοιξεν ἡμῖν παραδείσου τὰς πύλας». Συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ τὸ ξεχνοῦμε αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία πρὶν λιποψυχήσουμε μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι στὸ Σταυρό ὁ «θάνατος κατεπόθη εἰς νεῖκος». Ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ νὰ σηκώσουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε, οὐσιαστικὰ μᾶς καλεῖ νὰ σηκώσουμε τὸ ὅπλο αὐτῆς  τῆς νίκης, νὰ γίνουμε μέτοχοί της. Ὁ θάνατος πάνω στὸ Σταυρό μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ νόημα τῆς ζωῆς: «ὁ Σταυρός σου Κύριε, ζωὴ καὶ ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ σου, καὶ ἐπ' αὐτῷ πεποιθότες, σὲ τὸν ἀναστάντα, Θεὸν ἡμῶν ὑμνοῦμεν». Ἡ ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀδιαμφισβήτητη ἐμπειρία τῆς ζωῆς μέσα στὸ θάνατο, ἡ κατάργησή του. Πλέον δὲν προσκυνοῦμε τὸν κόσμο, ἀλλὰ δοξάζουμε τὸ Θεό!