«Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, τήν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ πάθους
σου αἰτοῦμεν κατιδεῖν, Φιλάνθρωπε…». Στὸ
Εὐαγγέλιο τῆς προηγούμενης Κυριακῆς ὁ Χριστὸς, ὅταν οἱ δύο μαθητές ζήτησαν νὰ
καθίσουν δεξιὰ καὶ ἀριστερά «ἐν τῇ δόξη του», ἀπάντησε «οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε».
Σήμερα, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ζητοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὴν ἁγία ἑβδομάδα τοῦ πάθους
του. Ὅμως προϋπόθεση αὐτῆς τῆς γνώσης εἶναι ἡ ἐκ-πλήρωση τῆς Τεσσαρακοστῆς.
Γιατὶ ἡ Μ. Τεσσαρακοστὴ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο ν᾽ ἀγγίζει τὸν κόσμο, δὲν ἀφήνει
νὰ χτίζει στὸν κόσμο. Ὁ κόσμος ὀνειρεύεται ἐξουσία καὶ αὐτὴν ἐπαγγέλεται, ὁ
Χριστὸς προσφέρεται θυσία καὶ αὐτὴν εὐαγγελίζεται. Ἡ εἴσοδος στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι
θριαμβευτική, μὰ ὄχι γιὰ τὸν κόσμο, μονάχα γιὰ τὴ ζωή...
Ἡ εἴσοδος στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι
ἡ πλήρης ἀνατροπή! Ἀνατροπὴ τῆς ἐξουσίας ἀπ᾽ ὅπου κι ἄν προέρχεται.
Περιμένουμε καὶ προϋπαντοῦμε τὸ Χριστό, ποὺ ἔρχεται ὡς ἐλευθερωτής. Καὶ ὅπως οἱ
Ἐβραῖοι τὸν προϋπαντοῦσαν στὰ Ἱεροσόλυμα, δίχως καλά-καλά νὰ καταλαβαίνουν τὸ
γιατί, ἔτσι κι ἐμεῖς -μακρυά ἀπό τὸ νόημα αὐτοῦ τοῦ ἐρχομοῦ- τὸν ὑποδεχόμαστε
καὶ γιορτάζουμε γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουμε μᾶλλον τὴ θρησκευτική μας πεποίθηση,
θεωρώντας ὅτι καὶ μόνο ἡ ἰδεολογική μας προσήλωση στὸ Εὐαγγέλιο μᾶς κατατάσσει
στοὺς θριαμβευτές. Κανείς ὅμως δὲν φαντάζεται ποῦ ὁ Χριστὸς ὁδεύει, κανεὶς δὲν ὑποψιάζεται
ὅτι ὁ Σταυρός εἶναι μονάχα πόνος καὶ θυσία. Ἀκόμα καὶ τὸν Σταυρὸ τὸν θέλουμε ὡραιοποιημένο,
ὅμως Σταυρός χωρίς θυσία δὲν φέρνει τὴν Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὅ,τι κυοφορεῖ
ὁ Σταυρός, σ᾽ ἄλλους ἀνάσταση ζωῆς καὶ σ᾽ ἄλλους ἀνάσταση κρίσεως. Ὁ Χριστός ἔρχεται πάνω σ᾽ ἕνα γαϊδουράκι, ἀνατρέποντας
κάθε μας προσδοκία καὶ ἀποκλείοντας κάθε ὑποψία θριαμβολογίας καὶ ἑορτασμοῦ. Ὅταν
ξέρεις ποῦ βαδίζεις δὲν γιορτάζεις, δὲν λὲς μεγάλα λόγια, μόνο προχωρᾶς ἀποφασιστικά,
ἥσυχα, ταπεινά.
«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»!
