Μία ἀπό τίς Δεσποτικές
ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας, τίς ἑορτές δηλαδή τίς
ἀφιερωμένες στό Δεσπότη Χριστό, εἶναι καί ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς, τήν ὁποία ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς διηγεῖται καί περιγράφει τά περιστατικά τοῦ καθαρισμοῦ τῆς Παναγίας, σαράντα ἡμέρες μετά τή θεία
Γέννηση, καί τῆς ἀφιερώσεως τοῦ Ἰησοῦ στό Θεό, «κατά τόν νόμον Μωϋσέως».
Οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο ἦταν ἀνάγκη νά γίνη. Τί νά καθαρισθῆ ἡ πανάχραντη Θεοτόκος; Καί σέ ποιόν νά ἀφιερωθῆ ὁ Θεός; Ὅμως γίνονται καί τά δύο· «Ὁ παλαιός ἡμερῶν, νηπιάσας σαρκί, ὑπό μητρός Παρθένου τῷ ἱερῷ προσάγεται τοῦ οἰκείου νόμου πληρῶν τό ἐπάγγελμα». Συμμορφώθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός πρός τό νόμο καί ὑποβλήθηκε
ἡ Παναγία στίς διατάξεις τοῦ καθαρισμοῦ, γιά νά φανῆ πώς ὅλοι χωρίς ἐξαίρεση ὀφείλουν νά ἐκτελοῦν μέ ταπεινό φρόνημα ὅ,τι ἐντέλλεται ὁ Θεός καί ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία.
*Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης, ΜΙΚΡΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ*, Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1979.
