Κάθε τάξη καί ἡλικία καί γένος ἔχουν νά ἐπιδείξουν πλῆθος ἁγίων Μαρτύρων καί Ὁσίων, πού μέ τό
αἷμα καί μέ τά δάκρυά τους ἔγιναν λατρεία
ζωντανή κι εὐάρεστη στό Θεό. Πραγματώθηκε σ' αὐτούς ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου· «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν». Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Χαράλαμπος, τοῦ ὁποίου σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ τή μνήμη, ἦταν ἱερέας κι ὅπως κάθε ἡμέρα πρόσφερε τήν ἀναίμακτο θυσία
στόν Θεό, κάμνοντας τήν θεία Λειτουργία, στό τέλος ἐπεσφράγισε τό ἱερατικό του ἔργο προσφέροντας θυσία τό γηραλέο σῶμά του, σέ ἡλικία ἑκατόν δεκατριῶν ἐτῶν. Ἄλλος καλύτερος καθαγιασμός τοῦ βίου δέν
ὑπάρχει κι ἄλλη ἁγιώτερη ἀφιέρωση δέν εἶναι· νά λειτουργῆς μιά ζωή ὁλόκληρη καί στό τέλος ὅ,τι μένει ἀπό τό πήλινο σκεῦος νά τό
προσφέρης κι ἐκεῖνο θυσία στό Θεό.
*Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης, ΜΙΚΡΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ*, Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1979.
