π. Χρήστου Ζαχαράκη
Β´
«Ἵν᾽ ἕν γέ τι πάντως αὐτοῖς ἁμαρτάνηται, ἤ τὸ κακὸν ἐνεργούμενον, ἤ
τὸ καλὸν ἀπιστούμενον» (Λόγος Β´), λέει ὁ ἅγιος
Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει ὄχι μόνο ὅταν διαπράττει τὸ
κακό, ἀλλὰ καὶ ὅταν παραλείπει νὰ πράξει τὸ καλό. Κι ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει
πὼς «ἀδικεῖς τόσους ἀνθρώπους, ὅσους θὰ μποροῦσες νὰ βοηθήσεις». Ὁ Χριστὸς ὅταν μιλάει γιὰ τὴν κρίση κατὰ τὴ δευτέρα
παρουσία του καὶ συνδέει τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φροντίδα μας γιὰ τοὺς συνανθρώπους
μας μὲ τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν ἴδιο, οὐσιαστικά
τονίζει ὅτι ἄν δώσουμε λόγο γιὰ κάτι, αὐτὸ εἶναι ἡ ἔλλειψη ἀγάπης.
Ἄν κάτι λησμονοῦμε,
ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, εἶναι ὅτι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἡ «πνευματικὴ ζωή», ὅπως ἀρέσκονται
πολλοὶ νὰ τὴν ὀνομάζουν, εἶναι οὐσιαστικὰ ἄσκηση ἀγάπης. Μία μορφή ἄσκησης τῆς ἀγάπης εἶναι
οἱ καθημερινὲς μας διαπροσωπικὲς σχέσεις, ποὺ τόσο κουράζουν τὸ σημερινὸ ἄνθρωπο.
Κι αὐτὸ γιατὶ ἀπὸ τὶς σχέσεις αὐτὲς ἀπουσιάζει ὁ Χριστός· «ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με». Ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ ἀγάπη συνήθως τὸ μυαλό μας
πηγαίνει στὸ σύντροφό μας, στὴν οἰκογένειά μας, στοὺς συγγενεῖς καὶ στοὺς
φίλους μας. Ὅμως αὐτὸ εἶναι τὸ ἐλάχιστο!
Καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ζητάει τὸ ἐλάχιστο, ἀλλὰ τὸ μέγιστο, γιατὶ ἡ ἀγάπη
δίνει πάντα τὸ μέγιστο. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον χαρακτηρίζεται ἀπὸ
τὸν Κύριο «ὁμοία» μ᾽ ἐκείνη τὴν πρὸς τὸν Θεό. Ἁπλώνεται, διαχέεται παντοῦ, ὅπως καὶ ἡ ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ τὸ μοναδικό της ὅριο εἶναι ἡ θυσία. «Ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν
τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε», ἀπ’ αὐτὸ γνωρίσαμε τὴν ἀγάπη, ἀπὸ τὸ ὅτι
Ἐκεῖνος πρόσφερε τὴ ζωή του γιὰ χάρη μας, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, γι᾽αὐτὸ «καὶ ἡμεῖς
ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι».
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος,
στὸν ὑπέροχο ἐκεῖνο ὁρισμό του γιὰ τὴν ἀγάπη στὴν Α´πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή
του , λέει ὅτι ἡ ἀγάπη «οὖ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς». Εἶναι αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο πάσχει ἡ
δική μας ἡ ἀγάπη, γιατὶ ἡ ἀγάπη μόνο δίνει, δὲν παίρνει. Εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν ἀφήνει τὴν καρδιά μας ν᾽ ἁπλωθεῖ
μέχρι τὸν οὐρανό, γιὰ νὰ χωρέσει ν᾽ ἀγκαλιάσει καὶ τὴ γῆ. Εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν ἀφήνει
τὴν ἀγάπη μας ν᾽ ἀγγίξει καὶ τὸν ἐλάχιστο ἀδελφό μας, γιατὶ γιὰ τὴν ἀγάπη δὲν ὑπάρχει
ἐλάχιστος, γιατὶ ἡ κλήση μας στὸ καθ᾽ ὁμοίωσιν, δηλαδὴ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι γιὰ ὅλους ἴδια. Γιατὶ μονάχα ἡ ἀγάπη
μπορεῖ νὰ θανατώσει τὸ θάνατο καὶ νὰ μᾶς φτάσει στὴν Ἀνάσταση!
