«Ἡ νηστεία
εἶναι δρόμος ἀγάπης, γι᾽ αὐτὸ κι ἐπίπονος, πρέπει νὰ τὸ θέλει ἡ καρδιά, νὰ σ᾽ ὁδηγεῖ
ἡ ἀγάπη. Ἡ νηστεία εἶναι ἀπέκδυση, πρέπει ν᾽ ἀφήσεις πίσω σου πολλὰ νὰ τὴ διαβεῖς,
ν᾽ ἀφήσεις στὸν κόσμο τὰ δικά του· μονάχα τὴν καρδιά σου παίρνεις, φορτωμένη μ᾽
ἐκεῖνα ποὺ θησαύριζες. Στὸ τέλος τοῦ
δρόμου θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ἀδειάσει τὸν ἑαυτό μας. Τὴ
ζωὴ ἤ τὸ θάνατο τὰ χτίζουμε μ᾽ ἐκεῖνα ποὺ μαζεύουμε.
Ἡ νηστεία
εἶναι ἀληθινή ὅταν στοχεύει σὲ θησαυροὺς οὐράνιους· ὅταν δὲν ὑπηρετεῖ τὴ
ματαιοδοξία μας. Δὲν τὴν διατυμπανίζουμε, γίνεται κρυφά, ὅπως κρυφά τελεσιουργεῖται
καὶ ἡ σωτηρία μέσα στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν τὴ βρεῖ ζεστὴ ἀπὸ τὴν ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνοιχτή στὸν κόσμο ὅλο. Νηστεία χωρὶς συγχώρεση δὲν εἶναι
νηστεία, γιατὶ ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη· καὶ ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη, τὰ πάντα εἶναι
θάνατος…» ( π.Χρῆστος Ζαχαράκης)*
*Ἀπὸ μία παλαιότερη ἀνάρτησή μου
