Ὁ ἀπόστολος Παῦλος σέ μία του ἐπιστολή γράφει πώς ἐπιθυμεῖ καί ἐλπίζει νά μεγαλυνθῆ ὁ Χριστός στό ἀσθενικό του σῶμα «εἴτε διά ζωῆς εἴτε διά θανάτου». Εἴτε δηλαδή ἄν θά ζήση εἴτε ἄν θά πεθάνη μαρτυρικά, αὐτό θά εἶναι γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό συμβαίνει καί μέ ὅλους τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, καί μ' ἐκείνους πού φθάνουν στήν ἠθική τους
τελείωση μέ εἰρηνικό θάνατο καί μ' ἐκείνους πού
μαρτυρικά «τελειοῦνται». Καί στίς δύο περιπτώσεις μεγαλύνεται ὁ Χριστός «ἐν τῇ θνητῇ σαρκί ἡμῶν». Αὐτό συνέβη καί μέ τούς δυὸ Ἁγίους πού ἑορτάζομε
σήμερα, τόν ἅγιο καί πρῶτο ἐπίσκοπο Σμύρνης
Βουκόλον, πού «ἐβίωσεν ὁσίως» κι ἀπέθανε εἰρηνικά καί τόν ἅγιο μάρτυρα Ἰουλιανό, πού καρφώθηκε χέρια καί πόδια στή γῆ καί παρέδωκε τό πνεῦμα του στό Θεό. Ἕνας ὕμνος ἀνήκει στό ἀνθρώπινο σῶμα, τό ποίημα τοῦ Θεοῦ, πού μαζί μέ τ' ἄλλα «τοῖς ἁγίοις παρέχει τῆς ψυχῆς τήν ἀνδρείαν ἐπιδείκνυσθαι».
*Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης, ΜΙΚΡΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ*, Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1979.
