Πολλοί, ἀκόμη κι ἀπό τούς χριστιανούς, ἕνα πρᾶγμα δέν
μποροῦν νά καταλάβουν καί νά παραδεχθοῦν, τό θαῦμα. Νομίζουν πώς ἡ θρησκεία εἶναι ὑπόθεση τοῦ νοῦ κι ἐπειδή τό θαῦμα βέβαια δέν χωρεῖ στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τό διαγράφουν ἀπό τήν θρησκεία.
Ἀλλά τότε μαζί μέ τό θαῦμα διώχνουν καί
τήν ἔννοια τῆς θρησκείας καί κάθε ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Γιατί τό θαῦμα δέν εἶναι τίποτ' ἄλλο παρά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός στόν κόσμο, εἴτε μέσα στήν ὑλική δημιουργία εἴτε μέσα στόν ἄνθρωπο. Καί οἱ Ἅγιοι ἀκριβῶς πού ἐτέλεσαν θαύματα, πράξεις δηλαδή ἔξω ἀπό τήν φυσική νομοτέλεια, εἶν' ἐκεῖνοι πού μέ τήν πίστη καί τήν καθαρότητα τοῦ βίου τους ἔγιναν κατάλληλα ὄργανα γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στήν γῆ. Τέτοιοι εἶναι οἱ δύο Ἅγιοι τῶν ὁποίων τή μνήμη ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὁ ὅσιος Παρθένιος Ἐπίσκοπος
Λαμψάκου καί ὁ ὅσιος Λουκᾶς ὁ «ἐν Λειβαδείᾳ».
*Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης, ΜΙΚΡΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ*, Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1979.
