Τὸ πρῶτο τραγούδι, ποὺ ἀνέβασα στὸ youTube (μετά ἀπὸ ἐπεξεργασία ἐρασιτεχνική). Ἕνα τραγούδι, ποὺ δάκρυσα, ὅταν τὸ πρωτοάκουσα καὶ ἐξακολουθῶ νὰ δακρύζω, ὅταν ἀφήνομαι, ὄχι τόσο γιὰ τούς στίχους του (μοῦ τοὺς μετέφρασε πρόχειρα ὁ φίλος μου ὁ Θανάσης ὁ Στεφανίδης), ὅσο γιὰ τὸ ἴδιο τὸ τραγούδι καὶ τὴν ἐξαιρετικὴ ἑρμηνεία ἀπὸ τὴν καταπληκτικὴ Eda KARAYTUĞ, μία φωνὴ ποὺ σὲ ὑποβάλλει καὶ σὲ ταξιδεύει ἀπὸ μόνη της. Μία φωνὴ ποὺ, σὰν τὴν ἐξομολόγηση, ἐλευθερώνει τὸν πόνο ἀπὸ μέσα σου, τὸν πόνο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς, ποὺ ἄλλοτε προέρχεται ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις, ἄλλοτε ἀπὸ τὰ ὄνειρα, ἄλλοτε ἀπὸ τὶς πίκρες, ἄλλοτε ἀπὸ τὶς χαρές… Κι εἶναι τὸ δάκρυ μοναχά, -Şu gözümün yaşın silmez- ποὺ διαλύει τὸ θάνατο, ἀπὸ τότε ποὺ τὸν νίκησε ὁ Χριστός, γι᾽αὐτὸ καὶ εἴτε ψάλλεις εἴτε τραγουδᾶς κάποιες φορὲς εἶναι τὸ ἴδιο, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὸν πόνο βγαίνει πάντα μιὰ δοξολογία στὸ Θεό, γιὰ ὅσα ἀξιώθηκες νὰ ζήσεις, περασμένα καὶ μελλοντικά… Ἄλλωστε ὁ ἦχος τοῦ τραγουδιοῦ, Hüseynî (πλ. Α´), δὲν σ᾽ ἀφήνει νὰ χαθεῖς μέσα στὸν πόνο, ἀφοῦ τὸν σκεπάζει μὲ τὴν αἴσθηση ἐκείνη τῆς χαρᾶς, ποὺ σὰν παρηγορειά, ἀφήνει ἡ ἀγάπη…
Ἀπολαύστε το!
