π. Δημητρίου Στανιλοάε
«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ»(Ἀποκ. 3,20)
Χρόνος γιὰ τὸν Θεὸ σημαίνει τὸ διάστημα τῆς ἀναμονῆς ἀνάμεσα στὸ «χτύπημα πάνω στὴν πόρτα» καὶ στὴ στιγμὴ ποὺ θὰ Τοῦ τὴν ἀνοίξουμε διάπλατα.Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ὁ χρόνος ὑποδηλώνει ἐπίσης τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν μεγάλο σεβασμὸ ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ τὰ πλάσματά Του. Ὁ Θεὸς δὲν μπαίνει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ βία. Ἡ ἕνωσή μαζί Του μέσα στὴν ἀγάπη μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴν ἐλεύθερη ἀνταπόκρισή μας πρὸς τὴν προσφορά της. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς δίνει χρόνο. Καὶ ἐξαιτίας τοῦ σεβασμοῦ ποὺ ἔχει γιὰ τὰ πλάσματά Του, ὁ χρόνος αὐτὸς βιώνεται τόσο ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ τὸ θέσουμε διαφορετικά: ὁ Θεὸς, περιμένοντας τὴν ἀπάντησή μας, ζεῖ μέσα στὸ χρόνο χωρὶς νὰ ξεχνάει ἤ νὰ ἀφήνει τὴν αἰωνιότητά Του· ἐνῶ ἐμεῖς, ὅταν δὲν ἀκοῦμε τὴ φωνή Του, βιώνουμε ἕνα χρόνο ποὺ δὲν ἔχει συναίσθηση αἰωνιότητας. Διότι δὲν χωρᾶ ἀμφιβολία πὼς ὅταν δὲν ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἤ ἐπιλέγουμε νὰ μὴν ἀπαντήσουμε σὲ αὐτήν, εἴμαστε ἁπλῶς σὲ μιὰ κατάσταση ἀναμονῆς διαφόρων πραγμάτων καὶ τελικὰ ζοῦμε ὁλότελα βυθισμένοι στὸ χρόνο. Ὅταν ὅμως αὐτὸ ποὺ περιμένουμε εἶναι μεγάλης προσωπικῆς σημασίας γιὰ ἐμᾶς, τότε ἀντιλαμβανόμαστε περισσότερο τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀναμονὴ γιὰ κάποιο σπουδαῖο γεγονὸς περιλαμβάνει πάντα κάτι χαρούμενο, τὸ ὁποῖο καταλαμβάνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀπομακρύνει τὴν ἀνία. Ἡ πιὸ ἔντονη προσδοκία ἤ ἀναμονή, ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία ὅλων εἶναι αὐτὴ τῆς ἀνεπιφύλακτης ἀγάπης ἀπὸ ἕνα ἄλλο πρόσωπο.
Ἑπομένως, βιώνουμε τὴν αἰωνιότητα μέσα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπαντοχή, καὶ αὐτὸ μᾶς γεμίζει μὲ τόσο μεγάλη χαρά, ποὺ πλέον δὲν μᾶς γίνεται ἀντιληπτὸ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Ὁ Θεὸς εἶναι στὸ πλάι μας σ᾽ αὐτὴ τὴ γεμάτη ἐλπίδα ἀναμονὴ τῆς ἀγάπης τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ εἶναι δυνατὴ αὐτὴ ἡ ἀνταπόκριση. Ποτὲ δὲν ἀποθαρρύνεται καὶ δὲν στρέφει τὴν προσοχή Του πρὸς ἄλλα ἀσήμαντα πράγματα, ὅπως πράττουμε ἐμεῖς. Ποτὲ δὲν βρίσκει τὸν χρόνο βαρετό, ὅπως ἐμεῖς. Ἡ θέαση τῶν πραγμάτων ἀπὸ τὸν Θεὸ φθάνει βαθιὰ μέχρι τὸ πλήρωμα τοῦ μέλλοντος καὶ ἑπομένως εἶναι πολὺ πιὸ ὑπομονετικὸς καὶ ἱκανοποιημένος ἀπὸ ἐμᾶς ὅταν τὰ πράγματα δὲν ὁλοκληρώνονται. Δὲν ἀπελπίζεται ὅπως ἐμεῖς.
π. Δημητρίου Στανιλοάε, Προσευχὴ καὶ Ἐλευθερία, Ἑν πλῷ, Ἀθήνα 2009
