«Ὁ Ἰωάννης σφάγηκε κι ὁ θάνατός του στάθηκε ζωὴ καὶ αἶνος κι αἰώνιος καὶ ἀκατάλυτος στέφανος καὶ τελεσίδικη καταδίκη τῶν μεγαλειοτήτων τοῦ κόσμου. Κεῖνος ἔμεινε ἡ ἀσίγαστη ζωογόνα φωνὴ τῆς ἐρήμου κι οἱ φονιάδες του, δοῦλοι ταπεινῶν παθῶν, ποὺ δὲν κατασίγασε τὸ αἷμα τοῦ Ἰωάννη. Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τοῦ Θεϊκοῦ Λόγου, ποὺ προδρόμισεν ὁ Ἰωάννης, δὲν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο παρὰ ἀπόδειξη τῆς μικρότητας τοῦ ἐγκόσμιου μεγαλείου κι ἀποθέωση τῆς ἁγιότητας. Στὸ φοβερὸ πίνακα τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἀντίθεσης, εἶναι εὔκολος ὁ καθορισμὸς τοῦ ἐπικρατέστερου στοιχείου. Ἄν ἀποφεύγουν νὰ τὸ δοῦν πολλοί, δὲν ἔχει σημασία. Δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι περισσότερο τυφλοὶ ἀπὸ κείνους ποὺ δὲν θέλουν νὰ δοῦν».
(Κωστῆ Μπαστιᾶ, Νέον Κυριακοδρόμιον, Ἐκδ. Ἀστήρ)
