«Ἡ παρουσία μας στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ εἶναι ἀπελευθερωτική. Ἀλλὰ μὲ τὸν σύγχρονο ρυθμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ δὲν ἀπελευθερώνει, ἀλλὰ περιορίζει, ὑποδουλώνει καὶ ἀδυνατίζει τὸν ἄνθρωπο. Ἀρχίζουμε νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸ Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο, γιὰ τὸ τὶ κάνουν οἱ ἐπίσκοποι, προσλαμβάνουμε ἕνα εἶδος γλοιώδους γλυκύτητας. Μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν ἐπονομαζόμενη πνευματικὴ γραμματεία ἔχει ἀμφίβολη ποιότητα. Ἀντὶ νὰ διδάσκουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ κοιτάζουν τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὴν ὅραση τῆς Ἐκκλησίας, ἀντὶ νὰ μεταμορφώνουμε τὴν εἰκόνα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴ ζωή του, αἰσθανόμαστε ὑποχρεωμένοι –γιὰ νὰ εἴμαστε «πνευματικοί» - νὰ ντυθοῦμε μ᾽ ἕναν ἀπρόσωπο, λερωμένο «χιτῶνα εὐσεβείας». Ὁ ἄνθρωπος, ἀντὶ νὰ γνωρίζει τουλάχιστον πὼς ὑπάρχει χαρά, φῶς, νόημα, αἰωνιότητα, ἐκνευρίζεται, γίνεται στενόμυαλος, ἀδιάλλακτος καὶ συχνὰ ἁπλῶς μικρόψυχος. Οὔτε κἄν μετανοεῖ γι᾽ αὐτό, ἐπειδὴ ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴν «ἐκκλησιαστικότητα», ἐνῶ τὸ νόημα τῆς πίστης συνίσταται μόνο στὴν πλήρωση τῆς ζωῆς μὲ φῶς, στὴν ἀναφορά της στὸ Θεό, στὴ μεταμόρφωση τῆς ζωῆς σὲ σχέση μὲ τὸ Θεό».
(π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Ἡμερολόγιο, Ἐκδ. Ἀκρίτας, σελ. 64)
