«Χριστὸς γεννέθεν χαρά σόν κόσμον», γεννήθηκε ο Χριστὸς, ἦλθε ἡ χαρά στὸν κόσμο, τραγουδάει ὁ λαός κι ἀποτυπώνει μέσα ἀπὸ τὴ λαϊκή θεολογία του τὴ μεγάλη ἀλήθεια καὶ τὸ οὐσιαστικότερο νόημα τῆς Ἐνσάρκωσης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, μιὰ ἀλήθεια γιὰ τὴν ὁποία οἱ θεολόγοι ἀφιερώνουν δεκάδες σελίδες, προσπαθώντας νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ μέγα μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας. Καὶ μᾶς θυμίζουν οἱ στίχοι αὐτοὶ τὴν ἀπάντηση τῆς Παναγίας στὴν Ἐλισάβετ, «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρι μου…». Ἡ Παναγία γεύθηκε τὴ χαρὰ αὐτὴ ἀπὸ τότε ποὺ κυοφοροῦσε μέσα της τὸ Χριστό, καὶ δόξαζε τὸ Θεὸ, «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ». Ἔτσι, ὅπως ἡ Παναγία δέχθηκε τὴ θεία χαρὰ γιὰ τὴ μεγάλη της ταπείνωση, κι ὁ κάθε ἄνθρωπος, κι ὁ πλέον ἁμαρτωλός, ὅταν ταπεινὰ δέχεται καὶ συνειδητοποιεῖ τὴν ἁμαρτωλότητά του, γίνεται μέτοχος τῆς χαρᾶς, τῆς χαρᾶς ἐκείνης ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔφερε πάνω στὴ γῆ. Ἀπὸ τὴ στιγμή ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος τὰ πάντα στὸν κόσμο ἔγιναν διαφορετικά, ἔγιναν καινούργια, ἀπέκτησαν νόημα. Ἀνέτειλε τὸ φῶς μέσα στὸ σκοτάδι, γεννήθηκε ἡ ἐλπίδα μέσα στὴν ἀπελπισία, ξεπρόβαλε ἡ χαρὰ μέσα στὸν πόνο. Ὁ κόσμος αἰσθάνεται τὴν ἀλλαγὴ κι ὁ λαός εἴτε τραγουδάει, εἴτε ψάλλει προσκαλλεῖ τὴν κτίση ὁλόκληρη νὰ συμμετάσχει στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου· «Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, γῆ εὐφραινέσθω· ὅτι ἐτέχθη ἐπὶ γῆς ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, παρέχων τῷ κόσμῳ τὴν ἀπολύτρωσιν».
