Τὸ κοινωνικὸ περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τῶν Προφητῶν τραβάει πάντα τὴν προσοχὴ ἐκείνων ποὺ μελετοῦν τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, σὰν ἀποκάλυψη βέβαια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ σὰν βιβλίο στὸ ὁποῖο περιέχεται ἱστορία πολλῶν αἰώνων. Στὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Ἀββακούμ, ποὺ εἶναι ὁ ὄγδοος στὴ σειρὰ τῶν «ἐλασσόνων» Προφητῶν καὶ τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἑορτάζει τὴ μνήμη, εἰκονίζεται μὲ ζωηρὰ χρώματα ἡ κοινωνικὴ κατάσταση τῆς ἐποχῆς του.«...διεσκέδασται νόμος, καὶ οὐ διεξάγεται εἰς τέλος κρῖμα, ὅτι ἀσεβὴς καταδυναστεύει τὸν δίκαιον...». Ὁ νόμος καταπατεῖται, δικαιοσύνη δὲν ἀπονέμεται, ἀδικία καὶ καταδυνάστευση τῶν ἀσεβῶν καὶ τῶν ἰσχυρῶν μαστίζει τὸ λαό. Ἀλλ᾽ ἀκριβῶς μέσα στὴν κοινωνικὴ αὐτὴ ἀποσύνθεση συντελεῖται τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. «Ἴδετε, οἱ καταφρονηταί, καὶ ἐπιβλέψατε, καὶ θαυμάσατε θαυμάσια, καὶ ἀφανίσθητε. Διότι ἔργον ἐγὼ ἐργάζομαι ἐν ταῖς ἡμέραις ὑμῶν, ὅ οὐ μὴ πιστεύσητε ἐὰν τις διηγῆται».
(Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μικρὸς Συναξαριστὴς, Ἀθήνα, 1980, σ.2 Δεκεμβρίου)
Βήματα δειλά, εἴσοδος σ᾽ ἕνα χῶρο πρωτόγνωρο, μὲ τὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας, ἀπὸ τὸν μακαριστὸ κυρὸ-Διονύσιο. Ἡ προφητεία ὑπῆρξε πάντα ἐλεγκτική καὶ καλοῦσε στὴ μεταμόρφωση τῆς ζωῆς σὲ σχέση μὲ τὸ Θεό. Προετοίμαζε τὸ λαὸ νὰ δεχθεῖ τὸν «Ξένο», ποὺ θὰ τοῦ ἀποκάλυπτε καὶ θὰ τοῦ πρόσφερε τὴν ξενητεία τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Ζωῆς. Μόνο ἕνας ξένος θὰ μποροῦσε νὰ σώσει τὸν κόσμο, δὲν μπορεῖς νὰ τὸν σώσεις ἄν εἶσαι μέρος του, πρέπει πρῶτα νὰ τὸν ἀπορρίψεις ὁλοκληρωτικά! Μονάχα ἡ πνευματικὴ ἐλευθερία, αὐτὴ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη, μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ὁ Κύριος σώζει τὸν κόσμο γιατὶ εἶναι ξένος, γιατὶ ἀγαπᾶ, γιατὶ ἔγινε αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν... Δὲν τὸν νοιάζει γιὰ Ἐκεῖνον, δὲν κρατάει τίποτε γιὰ Ἐκεῖνον, ζωή του εἶναι ἡ ζωή μας.Ὅταν ἀγαπᾶς γίνεσαι αὐτὸ ποὺ δὲν εἶσαι, γίνεσαι ὁ ἄλλος, γίνεσαι «ξένος»...
