τὸ δειλινὸ μοῦ σβύνει τὶς ἐλπίδες,
ὁ χρόνος τοῦ ἀγώνα λιγοστεύει·
θαμπώνει ὁ φόβος τὶς ἀχτίδες,
νυχτώνει πιά· ζωὴ δὲν περισσεύει...
σύννεφα ἁπλώνονται οἱ στίχοι,
ρίμες πικρές, ρομαντικὲς
κι «ὁ κόσμος χάλασε».
Σκέψεις βουβές, ὠμές·
δὲν ἔζησα, δὲν πέθανα·
ἕνας ἱκέτης εἶμαι...
