Ἰδοὺ καιρὸς ἤγγικε τῆς σωτηρίας ἡμῶν·
εὐτρεπίζου Σπήλαιον, ἡ Παρθένος ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν,
Βηθλεὲμ γῆ, Ἰούδα, τέρπου καὶ ἀγάλλου,
ὅτι ἐκ σοῦ ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν.
Ἀκούσατε ὄρη καὶ βουνοί,
καὶ τὰ περίχωρα τῆς Ἰουδαίας,
ὅτι ἔρχεται Χριστός, ἵνα σώσῃ ὃν ἔπλασεν ἄνθρωπον,
ὡς φιλάνθρωπος.
Φυλακισμένη ἡ καρδιά σὲ πάθη ποὺ τὰ λέγαμε χαρές καθημερνές, ὑπνωτισμένη, νὰ ξυπνήσει ἀρνεῖται. Τὰ Χριστούγεννα, γιορτὴ πάντα τῆς κατανάλωσης, τῶν φώτων καὶ τῶν δώρων. «Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν», ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας, εἶπε ὁ Κύριος. Ὁ «θησαυρός» μας τόσα χρόνια συσσωρεύονταν σὲ καθετὶ φανταχτερό καὶ ἀνούσιο, στὰ περιττὰ κι ἀνώφελα γιὰ τὴ ζωή μας. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν γεννήθηκε στὸ θόρυβο καὶ στὸν πλοῦτο, σχεδὸν κρυφά, ἀθέατα ἀπὸ ἀνθρώπους, στὴν πιὸ φτωχὴ γωνειά. Ἡ χαρὰ δὲν βρίσκεται στὴν πλησμονή, μὰ στὴν ἀγάπη…
