«Ὁ πολιτισμὸς, αὐτὴ ἡ μεγάλη ὑπόθεση στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, κατέστη μιὰ ἰδιαιτέρως διφορούμενη πραγματικότητα: Δὲν δημιουργεῖ, ἀλλὰ καταναλώνει· δὲν διακονεῖ τὶς οὐσιαστικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀπόκτηση περιττῶν ἀγαθῶν· δὲν συμβάλλει στὴν ἀνάπτυξη ἀνθρωπινότερων ὅρων ζωῆς, ἀλλὰ προετοιμάζει τὶς συνθῆκες ἑνὸς διευρυνόμενου ἀντιανθρωπισμοῦ· δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ὕπαρξη προϋποθέσεων κοινωνίας τῶν προσώπων, ἀλλὰ συντελεῖ στὴν αὔξηση τῶν δυνατοτήτων ἀτομικῶν αὐθαιρεσιῶν· δὲν ἀντιπαλεύει πρὸς τὸ διαρκῶς αὐξανόμενο κακό, ἀλλὰ συνιστᾶ ἀπειλὴ, ἐκ τῶν ἔσω, κατὰ τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων».πρ.Μιχαήλ Καρδαμάκη, Μαθητεία στὴν ὀμορφιά»,Ἀποστολική Διακονία, σελ.378