Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας εἶναι τελικὰ ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἀπογυμνώνει ἀπὸ τὴ θεία Χάρη. Ἡ Ἐκκλησία βάζοντάς μας στὸ Τριώδιο μᾶς δίνει καὶ τὰ ἐφόδια, τὴν πνευματικὴ ἐξάρτυση, ποὺ χρειαζόμαστε στὸ μακρὺ καὶ ἐπίπονο δρόμο μας. Ἀποτελεῖ ὅμως μεγάλο μειονέκτημα στὸ ἀγώνισμά μας ἡ μὴ συμμετοχὴ στὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν συμμετέχουμε, τὸ νὰ μὴ κατανοοῦμε ὅσα ἀκοῦμε. Οὐσιαστικὰ στερούμαστε τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἐξάρτυση, στερούμαστε τὴ διδασκαλία, τὴ στήριξη, τὴν ἐμψύχωση, τὴ Χάρη. Γιατὶ ὅπως μᾶς διδάσκει καὶ ἡ παραβολὴ τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου ἡ τυπικὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου δὲν σώζει. Ἄν στὸ τέλος τοῦ δρόμου θέλουμε νὰ συμμετέχουμε τὴ χαρὰ τῆς Ἀνάστασης, θὰ μείνουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν ὑπερήφανο καὶ μοχθηρό, τὸν ἀλαζονικὸ καὶ θρασύ, τὸν φοβερὰ ὑπερφίαλο τρόπο τοῦ Φαρισαίου.
