Νὰ θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου ἁμαρτωλότερο ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν αὐτὴ ἡ συναίσθηση σὲ διακατέχει ἀκατάπαυστα, θὰ λάμψει στὴ διάνοιά σου ἡ θεία Χάρη. Θὰ εἶναι ἕνα φῶς καθαρὸ καὶ ἄπλετο, ποὺ θὰ ἀνατέλλει μέσα σου ὁλοένα πιὸ πλούσιο, ἐφ᾽ ὅσον τὸ ἐπιζητεῖς μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ ἀπερίσπαστους λογισμούς, μὲ κόπους καὶ μὲ δάκρυα. Κι ὅσο θὰ τὸ βλέπεις, τόσο πιὸ πολὺ θὰ τὸ ἀγαπᾶς. Κι ὅσο θὰ τὸ ἀγαπᾶς, τόσο καὶ πιὸ πολὺ θὰ σὲ καθαρίζει καὶ θὰ σὲ κάνει θεοειδῆ, φωτίζοντας καὶ διδάσκοντάς σε νὰ ξεχωρίζεις τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό.
Ἀλλὰ, ἀδελφέ μου, γνώριζε ὅτι ἀπαιτεῖται πολὺς κόπος, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κατασκηνώσει ὁριστικὰ στὴν ψυχή σου ἡ ἔλλαμψη τῆς θείας Χάριτος. Χρειάζεται πολλὴ ὑπομονὴ καὶ ἐργασία, γιὰ νὰ καταυγασθεῖ ἡ ψυχή σου ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ἔλλαμψη, ὅπως ἕνα νυκτερινὸ τοπίο ἀπὸ τὴ σελήνη.
Καὶ νὰ προσέχεις τὶς προσβολὲς τῶν λογισμῶν, πρὸ παντὸς τῆς κενοδοξίας καὶ τῆς ὑπερηφάνειας. Ἐπίσης πρόσεχε νὰ μὴν κατακρίνεις τὸν πλησίον σου, ὅταν τὸν βλέπεις νὰ κάνει κάτι ἄπρεπο. Οἱ δαίμονες, ἀντικρύζοντας τὴν ψυχὴ ἐλευθερωμένη πιὰ ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰ πάθη, τῆς προβάλλουν σκέψεις ὑπερηφάνειας καὶ κατακρίσεως. Σὺ ὅμως νὰ τὶς ἀντιμετωπίζεις μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὰ δάκρυά σου τὰ ἀστείρευτα. Νὰ πενθεῖς ἐσωτερικὰ διαρκῶς καὶ νά πιστεύεις ἀκράδαντα ὅτι ἡ χαρὰ καὶ ἡ κατάνυξη ποὺ σὲ πλημμυρίζουν δὲν προέρχονται ἀπὸ τοὺς δικούς σου κόπους, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ Χάρη».
Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος
