Πολλά πράγματα στήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱστορία τῆς
Ἐκκλησίας φαίνονται ἀπίστευτα· τόσο εἶν' ἀσυνήθιστα καί πρωτάκουστα. Ὁ πιστός ὅμως
ἄνθρωπος ξεκινάει ἀπό τή σκέψη πώς τίποτα δέν εἶναι ἀδύνατο στόν Θεό γιά τό
συμφέρον τῶν ἀνθρώπων. Γιατί ἔτσι πρέπει νά πιστεύουμε, πώς ὁ Θεός δηλαδή δέν
θαυματουργεῖ στήν τύχη, μά ὅταν πρόκειται νά ὠφεληθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο κινεῖ τήν παντοδυναμία του σέ θαυματουργία. Ἄν πρόκειται
λοιπόν νά ὠφεληθῆ ὁ ἄνθρωπος, τίποτα δέν εἶναι ἀδύνατο στόν Θεό· εἶναι τόσο εὔκολα
σ'αὐτόν τά ἔργα, ὅσο στούς ἀνθρώπους ὁ λόγος. Κι ἀκόμη περισσότερο· οὔτε βάζει ὁ
ἄνθρωπος στό λογισμό του τί μπορεῖ νά κάμη ὁ Θεός. Ἔτσι ἀπίστευτο μᾶς φαίνεται
τό θαῦμα τῶν ἑπτά παίδων στήν Ἔφεσο, πού κοιμήθηκαν καί ξύπνησαν ἔπειτα ἀπό ἑκατόν
ἐνενηντατέσσερα χρόνια, καί ποὺ ἑορτάζομε σήμερα τή μνήμη τους. «Πάντα δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι».
(Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης, Μικρός Συναξαριστής)
