Κωστῆ Παλαμᾶ*
Μιὰ ψεύτρα εἶν᾿ ἡ βοή, τὰ λόγια εἶναι
μαχαίρια,
παντοῦ εἶν᾿ ἡ πλάνη. Τραγουδάει σὲ κάθε
ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια
καὶ μιὰ Σειρήνα ἕνα τραγούδι ἐπίβουλο
θανάτου,
τρομάρα καὶ σπαρτάρισμα κάθε φωνὴ ἀπὸ
κάτου,
κάθε ἁρμονία ἀπὸ ψηλά. Σιωπή, Σιωπή, μητέρα,
δός μου νὰ πιῶ στὸν κόρφο σου νέο γάλα,
νέον αἰθέρα,
καὶ κάτι ποὺ δὲ λέγεται καὶ κάτι ποὺ ἀνασταίνει.
—Τοῦ κάκου· κάποιος μέσα μου μιλεῖ καὶ
δὲ σωπαίνει...
*Ἡ ἀσάλευτη ζωή, 1904
Ἅπαντα, τόμ. Γ´,
σελ. 171
