Τῶν δέκα Λεπρῶν
π. Χρήστου
Ζαχαράκη
Κάθε
θαῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει καὶ κάτι τὸ ξεχωριστό. Εἴτε ἀπὸ
τὸ Θεό, εἴτε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Στὴ διήγηση τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν
στεκόμαστε συνήθως στὴν ἀχαριστία τῶν ἐννέα
θεραπευμένων ἤ στὴν εὐγνωμοσύνη τοῦ ἑνός. Ὅμως τὸ νόημά της, πέρα ἀπὸ τὸ
προφανές καὶ αὐτονόητο, εἶναι πιὸ οὐσιαστικό. Μᾶς τὸ ἐπιβεβαιώνει ἡ τελευταία
φράση τοῦ Κυρίου στὸν πρώην λεπρό· «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Μιλάει γιὰ
σωτηρία, δὲν μιλάει γιὰ θεραπεία.
Ἡ ὅλη διήγηση μᾶς παραπέμπει στὸ σχέδιο τῆς
θείας Οἰκονομίας. Ὁ Θεὸς ἀκούγοντας τὴν κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ προσφέρει τὸ ἔλεός
του. Κατεβαίνει ὁ ἴδιος στὴ γῆ, γίνεται ἄνθρωπος. Ἡ ἀγάπη σὲ βγάζει πάντα ἔξω ἀπὸ
τὰ ὅριά σου, διαφορετικά δὲν εἶναι ἀγάπη. Ξανάφερε στὸν ἄνθρωπο ὅ,τι εἶχε ἀπαρνηθεῖ,
τὸ κατ᾽εἰκόνα· τοῦ τὸ ξανάδωσε καθαρό, ἀπαλλαγμένο ἀπ᾽τὴ φθορά καὶ τὰ δεσμὰ τοῦ
θανάτου, τοῦ ἄνοιξε τὸ δρόμο... Εἶναι ἡ θεραπεία. «Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν». Ἡ θεραπεία εἶναι
γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως.
Ὅμως ἡ θεραπεία δὲν εἶναι πάντα καὶ ἡ
σωτηρία. Ἡ θεραπεία ἀφορᾶ στὸ ἐφήμερο, ἡ σωτηρία στὸ αἰώνιο. Ἡ θεραπεία εἶναι ὁ
δρόμος· ἡ σωτηρία τὸ τέρμα. Οἱ περισσότεροι θεωροῦν τὴν θεραπεία τὸ τέρμα. Ὁ
Χριστὸς εἶπε: «οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον,
ἀλλ' ἵνα σώσω τὸν κόσμον»(Ἰω. 12, 47). Ὅσοι μένουν στὴ θεραπεία ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κρίση, ὅσοι ἐπιζητοῦν
τὴ σωτηρία δοξάζουν τὸ Θεό. Ἐξάλλου ἡ θεραπεία δὲν εἶναι ἔργο δικό μας,
ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Μᾶς τὴν πρόσφερε ὁ Κύριος ἅπαξ διὰ παντὸς μὲ τὸ Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή
του. Σωτηρία δὲν εἶναι νὰ ξανακλείσουμε τὸν ἑαυτό μας, ὀρθώνοντας γύρω μας ἕνα
τεῖχος ἠθικῶν ἀρχῶν, ὅρων καὶ ὀρίων, ἀλλὰ ὑπερβαίνοντάς τα, νὰ μποροῦμε νὰ χαροῦμε
τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσε ὁ Θεός. Γι᾽ αὐτὸ ἐκεῖνος
ποὺ σώθηκε ἦταν ὁ «ἀλλογενὴς» Σαμαρείτης, γιατὶ δὲν εἶχαν σηκωθεῖ «μεγάλα καὶ ὑψηλὰ
γύρω του τὰ τείχη» τῆς ἠθικῆς αὐτάρκειας. Μποροῦσε ἐλεύθερα νὰ ἐκφράζει τὴ χαρά
του γιὰ ὅ,τι τοῦ᾽δωσε ὁ Κύριος, νὰ τὸ ζεῖ πραγματικὰ καὶ νὰ δοξάζει τὸ Θεό.
Σωτηρία εἶναι καὶ τὸ νὰ μπορεῖς νὰ κρατήσεις ὁλόκληρο κι ἀνόθευτο αὐτὸ ποὺ σοῦ
ἔδωσε ὁ Θεός. Στὸ τέλος ὁ Χριστὸς ἀπέλυσε τὸν Σαμαρείτη μὲ μιὰ εὐχή: «ἀναστὰς
πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», δηλαδή «σήκω και συνέχισε τὴν πορεία σου μὲ τὴν
ἴδια πίστη ποὺ σ᾽ ἔσωσε». Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι
ἐφησυχασμός, ἀλλὰ μία διαρκὴς πορεία· φτάνει μονάχα νὰ τὴ διαβαίνεις μὲ ἀγάπη...
