Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ
Κυρίου*
Μία ἀπὸ τὶς Δεσποτικὲς ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας, τὶς Ἑορτὲς
δηλαδὴ τὶς ἀφιερωμένες στὸ Δεσπότη Χριστό, εἶναι καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, τὴν
ὁποία ἐπιτελεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς διηγεῖται καὶ
περιγράφει τὰ περιστατικὰ τοῦ καθαρισμοῦ τῆς Παναγίας, σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴ
θεία Γέννηση, καὶ τῆς ἀφιερώσεως τοῦ Ἰησοῦ στὸ Θεό, «κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως». Οὔτε
τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο ἦταν ἀνάγκη νὰ γίνει. Τὶ νὰ καθαρισθῇ ἡ πανάχραντη
Θεοτόκος; Καὶ σὲ ποιὸν νὰ ἀφιερωθῆ ὁ Θεός; Ὅμως γίνονται καὶ τὰ δύο· «Ὁ παλαιὸς ἡμερῶν, νηπιάσας σαρκί, ὑπὸ
μητρὸς Παρθένου τῷ ἱερῷ προσάγεται τοῦ οἰκείου νόμου πληρῶν τὸ ἐπάγγελμα». Συμμορφώθηκε
ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πρὸς τὸ νόμο καὶ ὑποβλήθηκε ἡ Παναγία στὶς διατάξεις τοῦ
καθαρισμοῦ, γιὰ νὰ φανῆ πὼς ὅλοι χωρὶς ἐξαίρεση ὀφείλουν νὰ ἐκτελοῦν μὲ ταπεινὸ
φρόνημα ὅ,τι ἐντέλλεται ὁ Θεὸς καὶ ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία.
+Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Μικρὸς Συναξαριστής, Ἀθήνα 1980.
