«Ἕνας ἄνθρωπος, φεύγοντας σὲ μακρινό τόπο, κάλεσε
τοὺς ὑπηρέτες του καὶ τοὺς παρέδωσε τὰ ὑπάρχοντά του· σ᾽ ἕναν ἔδωκε πέντε
τάλαντα, σὲ ἄλλον ἔδωκε δύο καὶ σὲ ἄλλον ἕνα· στὸν καθένα κατὰ τὴ δύναμή του,
κι ἔφυγε ἀμέσως γιὰ ταξίδι».
Ἡ παραβολὴ τῶν ταλάντων, ὅπως συνηθίζουμε νὰ τὴ λέμε, φανερώνει
στὸν ἄνθρωπο τὸ ἔργο του καὶ τὴν εὐθύνη του ἀπέναντι στὴν κλήση του ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, δείχνει
τὸ μέγεθος τοῦ χρέους του ἀπέναντι στὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ. Τὰ χαρίσματα εἶναι ἀπὸ
τὰ «ὑπάρχοντα» τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν περιουσία του, εἶναι ὅ,τι ὀμορφαίνει τὴν εἰκόνα
τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ὀμορφιά ποὺ ὄχι μόνο δὲν μποροῦμε νὰ θάψουμε, μὰ θὰ δώσουμε
λόγο στὸ Θεό ἄν δὲν τὴν τιμήσουμε καλλιεργώντας
ὄχι αὐτὰ ποὺ τὴ διατηροῦν ἀλλὰ ἐκεῖνα ποὺ τὴν πολλαπλασιάζουν. «Καρποφορήσωμεν ἡμᾶς
αὐτοὺς, τὸ τιμιώτατον Θεῷ κτῆμα καὶ οἰκειότατον· ἀποδῶμεν τῇ εἰκόνι τὸ κατ᾿ εἰκόνα,
γνωρίσωμεν ἡμῶν τὸ ἀξίωμα, τιμήσωμεν τὸ ἀρχέτυπον, γνῶμεν τοῦ μυστηρίου τὴν
δύναμιν, καὶ ὑπὲρ τίνος Χριστὸς ἀπέθανε», λέγει
πολὺ χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἄς προσφέρουμε ὡς καρπὸ τὸν ἑαυτό μας, τὸ πιὸ πολύτιμο καὶ πιὸ ἀγαπητὸ κτῆμα
τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἀποδώσουμε στὴν εἰκόνα τὸ
κατ᾽ εἰκόνα, νὰ καταλάβουμε τὴν ἀξία μας, νὰ τιμήσουμε τὸ πρωτότυπο τῆς εἰκόνας
μας, νὰ γνωρίσουμε τὴ δύναμη τοῦ μυστηρίου καὶ νὰ μάθουμε γιὰ ποιὸν ἔπαθε ὁ
Χριστός.
«Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω». Ἐκεῖνο ποὺ ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ
Θεός εἶναι πολὺ λίγο, πολὺ μικρὸ σὲ σχέση μ᾽ αὐτὸ ποὺ μᾶς προσφέρει. Ζητᾶ ἀπὸ μᾶς
πίστη στὸ πρόσωπό του καὶ στὴν ἀγαθότητά του καὶ μᾶς προσφέρει τὰ ὑπάρχοντά
του, μᾶς προσφέρει δηλαδὴ ὁλόκληρο τὸν κόσμο… Ἐμεῖς σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο εἴμαστε
διαχειριστές τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γι αὐτὸ κι ἀναπολόγητοι, ἄν ἡ ἀγάπη δὲν
πληθαίνει γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ
δόξα τοῦ Θεοῦ.
Στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία
του ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, ὅταν μακαρίζει μία σειρά ἀνθρώπων, οὐσιαστικά καὶ
ξεκάθαρα μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἡ χαρά, καὶ σωτηρία εἶναι
ἡ συμμετοχή μας στὴ χαρὰ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ· «χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς
ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ὕψιστη φιλανθρωπία τοῦ
Θεοῦ ἀποτελεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς μοιράζει τὰ χαρίσματα «ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν». Δηλαδὴ ὁ Θεὸς δὲν ζητάει τίποτε περισσότερο ἀπ᾽ αὐτὸ ποὺ πραγματικά
μποροῦμε. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος πάλι, ὅταν μιλάει γιὰ τὰ χαρίσματα, λέει ὅτι αὐτὰ
δίνονται «κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς
πίστεως». Ὅσο περισσότερο πιστεύουμε τόσα περισσότερα καὶ μποροῦμε, ἤ ὅσο
πιστεύει ὁ ἄνθρωπος τόσο καὶ χαριτώνεται…
