Ἡ Ἐκκλησία λίγο πρὶν τὸ
Τριώδιο μᾶς δείχνει τὸ δρόμο πρὸς τὴν Ἀνάσταση· μᾶς δείχνει τὴν ταπείνωση.
Δύο εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικά τῆς ταπείνωσης· ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Ἡ
ταπείνωση εἶναι σιωπηλή. Δὲ μιλᾶ, δὲ φωνασκεῖ, δὲν ἐπιδεικνύεται, δὲ διεκδικεῖ.
Εἶναι κένωση, δὲν εἶναι συσσώρευση «πνευματικῶν κατορθωμάτων», ὅπως προβάλλεται
σήμερα. Εἶναι σταυρός, δὲν εἶναι αὐτοδικαίωση. Εἶναι τὸ ἄδειασμα ἐκεῖνο τοῦ ἑαυτοῦ
μας ποὺ πετυχαίνουμε γιὰ νὰ χωρέσει καὶ νὰ ἐνεργήσει μέσα μας ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Τὰ πνευματικά χαρίσματα εἶναι δῶρο Θεοῦ - δὲν εἶναι κατόρθωμα δικό μας - καὶ
δίνονται ἀπὸ τὸ Θεό ἀκριβῶς γιὰ νὰ μᾶς ἀπελευθερώσουν ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας κι ἀπ᾽
ὅσα μᾶς κρατοῦν δεμένους μὲ τὸν κόσμο.
Ἡ ταπείνωση εἶναι ἀγάπη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του
βλέπει πλέον τὸν κόσμο μὲ τὴν ὅραση τῆς ἀγάπης. Ὅποιος ἀγαπᾶ δὲν προσβάλλεται,
μπορεῖ νὰ σηκώσει ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ σκληρὰ λόγια, τὰ πιὸ βαριὰ πράγματα. Ἡ ἀγάπη
«οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς». Ταπείνωση χωρὶς ἀγάπη δὲν εἶναι
ταπείνωση· κι ἄν δὲν ἀγαπᾶς δὲν φτάνεις στὴν ταπείνωση. Ὁ Χριστὸς ἔφθασε στὴν ἄκρα
ταπείνωση ἐπειδὴ εἶναι ἡ ἁπόλυτη ἀγάπη. Ἡ Χαναναία δὲν διεκδικοῦσε κάτι γιὰ τὸν
ἑαυτό της, μονάχα ἕνα ψίχουλο ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, μονάχα τὸ ἔλεός του. Ἕνα ψίχουλο
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ περικλείει μέσα του ὅλη του τὴν ἀγάπη, γιατὶ ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ μοιράζεται χωρὶς νὰ ξοδεύεται, ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ
μηδέποτε δαπανώμενος». Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη· νὰ κομματιάζεσαι, νὰ ξοδεύεσαι καὶ νὰ
μὴν τελειώνεις…
