Ἡ
πίστη γιὰ νὰ εἶναι σωτήρια, πρέπει νὰ ἐμποτίζει ὅλη μας τὴν ὕπαρξη, νὰ κατευθύνει κάθε μας δραστηριότητα, ὅλη μας
τὴ βιοτή. Ἡ πίστη ποὺ σώζει δὲν εἶναι κάποιες ἀντιλήψεις μας γιὰ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι
ἄσχετες μὲ τὴν καθημερινή μας ζωή. Ἡ σημερινή παραβολὴ ἀκριβῶς σ᾿ αὐτὸ θέλει νὰ
στρέψει τὴν προσοχή μας· στὸ ὅτι ἡ τωρινὴ στιγμὴ, -ὄχι κάποια ἄλλη φορά, στὸ
μέλλον-, εἶναι ἡ ὥρα τῆς μεγάλης ἀποφάσεως ἀπέναντι στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ
στιγμὴ εἶναι ἡ κατάλληλη προθεσμία γιὰ τὸ ναὶ στὸ προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ, γιὰ
μετάνοια καὶ καινούργια ζωή. Καὶ ἡ ἀπόφαση παίρνεται ἀφοῦ ἀπογυμνωθεῖ κανεὶς ἀπ᾿
ὅ,τι τὸν κρατᾶ δέσμιο καὶ αἰχμάλωτο, ἀπ᾿ ὅ,τι τὸν ἐμποδίζει νὰ δεῖ καθαρά τὴ
ζωή του. Διαφορετικὰ ἡ ἡμέρα τῆς ἀποκαλύψεως
θὰ μᾶς ἐπιφυλάξει ὄχι μόνο δυσάρεστη, ἀλλὰ καὶ ἀμετακίνητη κατάσταση, διότι τὴ
θέση μας στὴν ἄλλη ζωὴ τὴν κερδίζουμε σ᾽ αὐτή· ἀνάλογα πρὸς τὴν ἀξία ἐκείνων ποὺ
ἔχουμε ζήσει σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἐκεῖ δὲν εἶναι ἀνώτερος ὁ πλοῦτος καὶ κατώτερη ἡ
φτώχεια, οὔτε κι ἔχει καμμιὰ ἰσχὺ ὁ,τιδήποτε ἀπὸ ᾿κεῖνα ποὺ ὑποκλέπτουν στὴ γῆ
τὸ δίκιο. Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, γιὰ τὴν ἄλλη ζωὴ, τὴν αἰώνια, τὸ μόνο ποὺ
κατάφερε ἀπὸ τὴν ἐδῶ τρυφὴ καὶ τὴν περιφρόνηση πρὸς τὸν πεινασμένο Λάζαρο, ἦταν
τὸ νὰ χρειάζεται ἐκεῖ τὸν Λάζαρο, ἀλλὰ νὰ μὴν τὸ πετυχαίνει, καὶ νὰ «ὀδυνᾶται ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ». (π. Χρῆστος Ζαχαράκης).
