«Σταυρὸς χειμαζομένων ἐστὶ λιμήν, ὁδηγὸς πλανωμένων καὶ
στήριγμα, δόξα Χριστοῦ, σθένος Ἀποστόλων καὶ Προφητῶν, τῶν Ἀθλητῶν κραταίωμα,
πάντων τῶν ἀνθρώπων καταφυγή. Αὐτὸν ἐν μέσῳ πάντες, προκείμενον ὁρῶντες, τῇ ἐγκρατείᾳ ἀσπαζόμεθα». Ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ὁ κόσμος ψάχνει νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό του, ἡ Ἐκκλησία τὰ
κάνει προσευχή, τὰ κάνει τροπάρια καὶ ψάλλει τὸν πόνο τοῦ ἀνθρώπου, ἀφήνοντάς
τον στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν ἁπαλύνει. Ὁ
σταυρὸς ὁ δικός μας εἶναι ἡ καθημερινότητα ποὺ μᾶς συνθλίβει, εἶναι ἡ οἰκογένειά
μας μὲ τὶς «αὐξημένες» ὑποχρεώσεις της, εἶναι ἡ ἐργασία μας μὲ τὴ ρουτίνα καὶ
τὸ ἄγχος· εἶναι οἱ συμβιβασμοὶ ποὺ «ἀναγκαζόμαστε» νὰ κάνουμε, κι εἶναι κι οἱ
ἁμαρτίες μας, ποὺ ὅσο δὲν μετανοιώνουμε
γι αὐτές, τόσο μᾶς βαραίνουν, ποὺ ὅσο δὲν πονοῦμε καὶ δὲν κλαῖμε γι
αὐτὲς τόσο μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου κι ἀπὸ τὸ νόημά του. Ὅμως
γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς τὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ
πρέπει πρῶτα νὰ τὸν σηκώσει καὶ νὰ μετρήσει τὰ πράγματα μὲ τὸ μέτρο τοῦ
Θεοῦ. «Ὄψεσθε τὴν ζωὴν ὑμῶν κρεμαμένην,
ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν», λέγει ὁ προφήτης, καὶ μιλάει βέβαια γιὰ τὴ
συναίσθηση τῆς γυμνότητας καὶ τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, μιὰ συναίσθηση ποὺ ἀποκτᾶ
μόνον ἐκεῖνος ποὺ, πορευόμενος τὸ δρόμο τῆς ἁγιωσύνης, ἑκούσια καὶ μὲ συνέπεια
ἐπωμίζεται τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου.
