Τὸ μόνο
πνευματικό ἀγώνισμα, τὸ ὁποῖο ἀναδεχόμαστε, κατὰ τὸ μᾶλλον ἤ ἦττον, στὴν
εὐλογημένη αὐτή περίοδο εἶναι ἡ νηστεία. Τὸ μόνο πνευματικό ἀγώνισμα, τὸ ὁποῖο
τόσο πολὺ ἀπογυμνώνουμε πνευματικὰ εἶναι πάλι ἡ νηστεία. Τὸ «ἕν οὗ ἐστὶ χρεία» χάνεται μέσα στὴ μέριμνα γιὰ τὰ
νηστήσιμα. Ἡ φροντίδα ἁπλῶς νὰ ὑποκαταστήσουμε τὰ ἀρτύσιμα. ἀκυρώνει τὸν ἴδιο τὸ χαρακτήρα της, τὸν λιτό
καὶ ἀσκητικό. Ὅμως καθὼς ὁ ἱερὸς
Χρυσόστομος λέγει, «τιμὴ γὰρ νηστείας οὐχὶ
σιτίων ἀποχή, ἀλλ᾽ ἁμαρτημάτων ἀναχώρησις· ὡς ὅ γε τῇ τῶν βρωμάτων ἀποχῇ μόνον ὁρίζων
τὴν νηστείαν, οὗτός ἐστιν ὁ μάλιστα ἀτιμάζων αὐτήν».
