π. Χρήστου Ζαχαράκη
Ἡ παραβολὴ τοῦ Μεγάλου Δείπνου καὶ σὲ λίγες μέρες τὰ
Χριστούγεννα. Νὰ κι ὁ σκοπὸς τῆς Γέννησης τοῦ Κυρίου· νὰ φέρει τὴν πρόσ-κληση ὁ
ἴδιος, «νὰ φέρει
μήνυμα χαρᾶς γιὰ τοὺς φτωχούς, νὰ κηρύξει λευτεριὰ στοὺς σκλάβους καὶ στοὺς
τυφλοὺς νὰ δώσει φῶς, νὰ σηκώσει τὰ βάρη τῶν κουρασμένων καὶ τῶν ταπεινῶν, καὶ
νὰ φωνάξει πὼς ἔφτασε ὁ καιρός, ποὺ ὁ Κύριος ἔρχεται γιὰ νὰ σώση τὸ λαό του». Μπροστὰ σὲ μιὰ τέτοια ἀγάπη
μένουμε ἀναπολόγητοι· Δὲν μιλᾶμε βέβαια γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ γιὰ τὰ πάθη, ποὺ περισσεύουν, μὰ
γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης. Ἐνῶ προετοιμαζόμαστε νὰ γιορτάσουμε τὴ Γέννηση τοῦ
Χριστοῦ, ξεχνοῦμε πόσοι φτωχοὶ καὶ ταλαιπωρημένοι, πόσοι μὲ ἀβάσταχτα βάρη ἄνθρωποι
ὑπάρχουν, πόσοι σκλάβοι καὶ μετανάστες, ποὺ ἀντὶ γιὰ συμπόνοια εἰσπράτουν τὴ
λύπηση… Τὸ βράδυ τῶν Χριστουγέννων γίνεται ἄνθρωπος ὁ ἴδιος
ὁ Θεός· εἶναι ἡ Ἀγάπη ποὺ παίρνει σάρκα καὶ ὀστά, ἀλλὰ κι αὐτὸ τὸ ξεχνᾶμε ἤ μᾶλλον
φροντίζουμε νὰ τὸ κρύψουμε, πίσω ἀπὸ τὰ φανταχτερὰ στολίδια καὶ τὰ λαμπάκια,
πίσω ἀπὸ τὰ στολισμένα, τὰ χωρὶς ρίζες δένδρα.
Ἀλλὰ «ἔτι τόπος ἐστί». Ὁ «ἀχώρητος παντί» χωράει στὸ σῶμα ἑνὸς βρέφους,
γιὰ νὰ ἀναστήσει μέσα του τὴν ἀγάπη του γιὰ ὅλο τὸν ἄνθρωπο κι ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ
ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια· κατεβαίνει στοὺς δρόμους καὶ σὲ φραγμούς, ποὺ ἡ ἀναλγησία
μας συνεχίζει νὰ ὀρθώνει. Ἀλλὰ «ἔτι τόπος ἐστί». Ἀρκεῖ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν
πρόσ-κληση…
http://pchristoszacharakis.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html
