π. Χρήστου Ζαχαράκη
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω
ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ὁ σταυρὸς, τὸν ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος
νὰ σηκώσουμε εἶναι ἡ ἁμαρτία μας. Ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι μᾶς κρατάει δεμένους στὴ γῆ,
ὅ,τι ἐμποδίζει τὴ σωτηρία μας. Ὁ ἄνθρωπος παλεύει καθημερινὰ μὲ τὴν ἁμαρτία του
καὶ συμβαίνει ὅσο παλεύει τόσο καὶ νὰ βαραίνει ὁ σταυρός του, γιατὶ οὔτε τὰ
πάθη, οὔτε οἱ ἐγωισμοὶ μᾶς ἐγκαταλείπουν, ἄν δὲν στηρίξουμε τὸ σταυρό μας στὸ
Σταυρό τοῦ Κυρίου. «Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν
ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ
καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν». Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ στὴ ζωὴ λέγοντάς μας νὰ τὴ
χάσουμε. Ὁ ἑαυτός μας δὲ νικιέται ἄν δὲν τὸν
«χάσουμε», ἄν δὲν τὸν ἀποσυνδέσουμε ἀπὸ τὶς «σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ ἠδονές», ἄν
δὲν τὸν ἀπομακρύνουμε δηλαδή ἀπὸ τὸν γήϊνο προσανατολισμό του, γιατὶ ὁ κόσμος δὲ
νικιέται ὅσο ἔχει μέσα του τὸν ἑαυτό μας. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ κερδίσει
κάτι ἀπ᾽ τὸν κόσμο, τόσο χάνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, καὶ τὸ τραγικό εἶναι, ὅτι γιὰ
νὰ κερδήσει ὁ,τιδήποτε ἐφήμερο, δίνει ἀπὸ τὴν ψυχή του, δίνει δηλαδὴ ὅ,τι θεϊκό
ἔχει μέσα του. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστός ἀναρωτιέται: «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν
ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα
τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».
