Κυριακή τῆς Τυρινῆς
π. Χρήστου Ζαχαράκη
Ἀρχὴ τῆς νηστείας, δρόμος μακρὺς καὶ στενός, μαρτυρικός,
«ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης»· «ὅταν νηστεύετε, νὰ μὴ γινώσαστε
περίλυποι σὰν τοὺς ὑποκριτές· γιατὶ αὐτοὶ παίρνουν ἕνα ὕφος περίλυπο, γιὰ νὰ
φανοῦν στοὺς ἀνθρώπους πὼς νηστεύουν... Μὰ ἐσύ, ὅταν νηστεύεις, νὰ χτενιστεῖς
καὶ νὰ νυφτεῖς, γιὰ νὰ μὴ φανεῖς στοὺς ἀνθρώπους πὼς νηστεύεις, ἀλλὰ στὸν
πατέρα σου ποὺ εἶναι ἀόρατος καὶ παντοῦ». Τὸν ἄνθρωπο
στὸ βίο του τὸν ὁδηγοῦν πότε ἡ λογική καὶ πότε ἡ καρδιά του, ἤ καὶ τὰ δυὸ μαζί,
τὴ δύναμη ὅμως νὰ νικήσει τὴν ἔχει μονάχα ἡ καρδιά, γιατὶ τὴ ζωντανεύει ἡ πίστη
σὲ ὅσα ποθοῦμε κι ἀγαπᾶμε. «Γιατὶ ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας». Ἡ
καρδιά μας βρίσκεται πάντα σ᾽ ὅ,τι θεωροῦμε ἀκριβὸ καὶ πολύτιμο. Ἄν ἡ καρδιά
μας παραμένει στὸν κόσμο, πέρασμα δὲν θά βροῦμε, μήτε καὶ θέση στὸν οὐρανό.
Ἡ νηστεία εἶναι δρόμος ἀγάπης, γι᾽ αὐτὸ κι ἐπίπονος,
πρέπει νὰ τὸ θέλει ἡ καρδιά, νὰ σ᾽ ὁδηγεῖ ἡ ἀγάπη. Ἡ νηστεία εἶναι ἀπέκδυση,
πρέπει ν᾽ ἀφήσεις πίσω σου πολλὰ νὰ τὴ διαβεῖς, ν᾽ ἀφήσεις στὸν κόσμο τὰ δικά
του· μονάχα τὴν καρδιά σου παίρνεις, φορτωμένη μ᾽ ἐκεῖνα ποὺ θησαύριζες. Τὴ ζωὴ ἤ τὸ θάνατο τὰ
χτίζουμε μ᾽ ἐκεῖνα ποὺ μαζεύουμε.
Ἡ νηστεία
εἶναι ἀληθινή ὅταν στοχεύει σὲ θησαυροὺς οὐράνιους· ὅταν δὲν ὑπηρετεῖ τὴ
ματαιοδοξία μας. Δὲν τὴν διατυμπανίζουμε, γίνεται κρυφά, ὅπως κρυφά τελεσιουργεῖται
καὶ ἡ σωτηρία μέσα στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου,
ὅταν τὴ βρεῖ ζεστὴ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνοιχτή στὸν κόσμο ὅλο. Νηστεία χωρὶς συγχώρεση δὲν εἶναι
νηστεία, γιατὶ ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη· καὶ ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη, τίποτε δὲν εἶναι
ἀληθινό!
