Σαρακοστή

π. Χρήστου Ζαχαράκη

Σὲ μιὰ χρονικὴ περίοδο ποὺ ἡ σκληρότητα καὶ ἡ ἀλαζονεία τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου ἐπιβάλλει τὴ δική τους ἠθικὴ καὶ δικαιοσύνη ἔναντι τῶν ἀνυπότακτων στὰ συμφέροντά τους λαῶν, ἡ Ἐκκλησία μᾶς δείχνει τὸ δρόμο τῆς Σαρακοστῆς. Μᾶς εἰσάγει σ᾿ ἕναν ἀγώνα μαθητείας στὸ δρόμο τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης ὅμως κι ὄχι τοῦ συμφέροντος, τῆς ἀγάπης κι ὄχι τῆς ὑποκρισίας, τῆς ἀγάπης ἐκείνης ποὺ πρῶτος ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδειξε: «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ».  Στερημένοι ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀγαπητικὴ διάθεση καὶ σχέση μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, μὲ τὶς καρδιὲς μας γεμᾶτες πάθη καὶ ἐνοχὲς, τὸ νοῦ μας παραπλανημένο καὶ παραζαλισμένο ἀπὸ τὶς ματαιότητες παλεύουμε, προχωροῦμε στὰ χαμένα. «Ἄνθρωπος ἀνθρώπῳ συντηρεῖ ὀργήν, καὶ παρὰ Κυρίου ζητεῖ ἴασιν;  ἐπ᾿ ἄνθρωπον ὅμοιον αὐτῷ οὐκ ἔχει ἔλεος, καὶ περὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ δεῖται;  αὐτὸς σὰρξ ὢν διατηρεῖ μῆνιν, τίς ἐξιλάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτοῦ»; (Σοφ. Σειράχ 28, 3-5). Ὁ ἄνθρωπος κρατάει  θυμό στὸ συνάνθρωπό του καὶ ζητάει θεραπεία ἀπὸ τὸν Κύριο· δὲ συγχωρεῖ τὸν ὅμοιό του καὶ προσεύχεται γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες· ὅταν ὁ ἴδιος, παραμένοντας σάρκα, διατηρεῖ ἔχθρα, ποιὸς θὰ τοῦ συγχωρέσει τὶς δικές του;   Ἡ Σαρακοστὴ λοιπὸν ἐκεῖ στοχεύει!  Νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ πάθη καὶ ὑποκρισίες καὶ νὰ τὸν παραδώσει ἀνοιχτὸ στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης, ποὺ φέρνει ἡ Ἀνάσταση. Ἐξάλλου τὶ νόημα ἔχουν   ἡ νηστεία, ἡ προσευχή καὶ ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ τόσο πολὺ μᾶς προβάλλει; Ἡ νηστεία εἶναι ἡ προπαρασκευὴ τῆς καρδιᾶς μας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον. Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ αἴτημά μας στὸ Θεὸ ν᾿ ἀποκτήσουμε μὲ τὴ δύναμή του καὶ τὴ βοήθειά του αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καὶ ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ ἀπόρροια αὐτῆς τῆς ἀγάπης.