π. Χρήστου Ζαχαράκη
«Σήμερον συνέχει τάφος, τὸν συνέχοντα παλάμη τὴν Κτίσιν…
ὑπνοῖ ἡ ζωή, καὶ Ἅδης τρέμει». Ὁ Ἅδης ἐξακολουθεῖ
νὰ τρέμει γιατί ὁ Χριστός διέλυσε μιὰ γιὰ πάντα τὰ σκοτάδια του καὶ ἔσπασε τὰ
δεσμά τοῦ θανάτου. Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα δὲν εἶναι ἐνθύμηση, ἀναπαράσταση,
ἤ ἐξιστόρηση τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ἡ δική μας εὐκαιρία, πάλλιν καὶ
πολλάκις, νὰ ἐπιλέξουμε τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν καθημερινό θάνατο καὶ ν᾽ ἀποφασίσουμε νὰ
σηκώσουμε τὸ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι
κι ὁ δικός μας σταυρός, ὄχι συναισθηματικά, γιατὶ ἡ χαρὰ δὲν εἶναι συναίσθημα, ἀλλὰ
πληρότητα. «Δεῦτε ἴδωμεν τὴν ζωὴν ἡμῶν, ἐν τάφῳ κειμένην, ἵνα τοὺς ἐν τάφοις
κειμένους ζωοποιήση». Ὁ Ἅδης τὴν «πάτησε», ξεγελάστηκε ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ,
δὲν περίμενε ἕνα νεκρό «ἀνθρώπινο» σῶμα νὰ κρύβει μέσα του τὴ ζωή. Σήμερα μὲ τὸ
ἀκήρατο σῶμα τοῦ Κυρίου συνθάπτεται καὶ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, σπόρος ἁγιασμένος καὶ
θεωμένος, ἕτοιμος νὰ καρποφορήσει τὴν Ἀνάσταση.
