π. Χρήστου Ζαχαράκη
Ὁ λειτουργικός χρόνος εἶναι ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας
γιὰ νὰ μᾶς εἰσαγάγει στὴν αἰωνιότητά της. Κάθε ἑορτὴ της εἶναι καὶ μιὰ θύρα πρὸς
τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ· εἶναι ἡ ἀνανέωση τῆς κλήσης μας. Τὰ Χριστούγεννα, ὅπως
λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «τοῦτο ἑορτάζομεν, ἐπιδημίαν Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους, ἵνα
πρὸς Θεὸν ἐνδημήσωμεν, ἢ ἐπανέλθωμεν (οὕτω γὰρ εἰπεῖν οἰκειότερον), ἵνα τὸν
παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποθέμενοι, τὸν νέον ἐνδυσώμεθα».
Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς μετὰ τὰ
Χριστούγεννα Κυριακῆς μᾶς διηγῆται τὰ γεγονότα ποὺ διαδραματίζονται μετὰ τὴν ἀναχώρηση
τῶν μάγων, τὴ φυγὴ δηλαδὴ στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ σφαγὴ τῶν
νηπίων ἀπὸ τὸν Ἠρώδη. Ὁ Χριστὸς, «ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους» «ἐκ βρέφους ὡς ξένος»
γνώρησε τὴν ἐχθρότητα τῆς ἐξουσίας τοῦ κόσμου, μιὰ ἐχθρότητα ποὺ θὰ τὸν ἀκολουθήσει
σ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορικῆς του παρουσίας.
Ὅταν κάποιο Σάββατο, κατὰ τὴ συνήθειά του, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μπῆκε
στὴ συναγωγὴ τῆς πατρίδας του καὶ ζήτησε νὰ διαβάσει τὴ θεία Γραφή, γιὰ νὰ
κηρύξει τό λόγο, ὁ ὑπηρέτης τοῦ ἔδωσε τὸ βιβλίο τοῦ προφήτη Ἡσαΐα, κι ὁ Ἰησοῦς
Χριστὸς ξετύλιξε τὸ χειρόγραφο κι ἄρχισε νὰ διαβάζη· «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾽ἐμέ…».
«Τὸ πνεῦμα τοῦ Κυρίου εἶν᾽ ἐπάνω μου, γιατὶ ἐκεῖνος μὲ ὥρισε καὶ μὲ στέλνει· νὰ
φέρω μήνυμα χαρᾶς γιὰ τοὺς φτωχούς, νὰ κηρύξω λευτεριὰ στοὺς σκλάβους καὶ στοὺς
τυφλοὺς νὰ δώσω φῶς, νὰ σηκώσω τὰ βάρη τῶν κουρασμένων καὶ τῶν ταπεινῶν, καὶ νὰ
φωνάξω πὼς ἔφτασε ὁ καιρός, ποὺ ὁ Κύριος ἔρχεται γιὰ νὰ σώση τὸ λαό του». Μὲ τὰ
λόγια αὐτὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς φανερώνει τὸ ἔργο του, ἕνα ἔργο βαθιὰ κοινωνικὸ, μὰ
συνάμα καὶ ἐπαναστατικό. Οὐσιαστικὰ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστὸς κήρυττε τὴν ἐπανάσταση
ἀπέναντι στὸ βασίλειο τοῦ θανάτου καὶ στὸν κύριο ἐκπρόσωπό του, τὴν ἐξουσία.
Πραγματικὴ ἐπανάσταση εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀνάσταση, αὐτὴ ποὺ χωρὶς νὰ χρησιμοποιεῖ ὅπλα, μεταμορφώνει τὸ θάνατο σὲ ζωή. Ἡ ἀνάσταση δὲν ἔρχεται
ὅταν συμπορεύεσαι μὲ τὸν κόσμο, μὲ τὴν ἁμαρτία, μὲ τὸ θάνατο, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀλήθεια, τὸ φῶς, τὴ ζωή. Ἡ ἁμαρτία ὅλων ὅσων ἐπαγγέλουμε
τὸ Εὐαγγέλιο συνίσταται στὸ ὅτι μεγιστοποιοῦμε τὸ ἔλασσον ἀντὶ νὰ ἐπιλέγουμε τὸ
μεῖζον. Ὅταν ἕνας λαὸς δέχεται τὴν ἐξουθένωση, ἔργο μας δὲν εἶναι τὸ αὐτονόητο,
ποὺ εἶναι τὸ ψωμί, ἀλλὰ ἡ ἀνάσταση, ποὺ μέσα στὶς κοινωνικές της προεκτάσεις
προϋποθέτει καὶ τὴ σύγκρουση μὲ τὸ κάθε τι ποὺ ἐξουσιάζει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο
καὶ δεσμεύει τὴν ἐλευθερία του.
Ὅταν κάποτε ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ
Λαζάρου, ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου μὲ ἀκριβὸ μῦρο, καὶ ὁ Ἰούδας ὑποκριτικὰ δυσφόρησε,
γιατὶ θὰ μποροῦσε τὸ μῦρο νὰ πουληθεῖ καὶ νὰ δοθοῦν τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, ὁ
Χριστὸς τοῦ εἶπε: «ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό· τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ
πάντοτε ἔχετε». Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἰησοῦ σαφῶς καὶ δὲν δείχνουν ἀδιαφορία γιὰ τοὺς
φτωχούς, θέλουν ὅμως νὰ τονίσουν τὸ οὐσιαστικό
καὶ μεῖζον, ποὺ εἶναι ἡ ζωντανὴ παρουσία του. Αὐτὸ ἀκριβῶς λείπει σήμερα, ὁ
Χριστός! Μιλοῦμε γιὰ τὸ Χριστό χωρὶς τὸ Χριστό καὶ μὲ τὴν … ἀσφάλεια τῆς ἀπουσίας του.
Οἱ μάγοι ἔφυγαν… Ἄν θέλουμε νὰ δοῦμε τὶς ἐλπίδες
μας νὰ μεγαλώνουν χωρὶς τὴν ἀπειλὴ τοῦ Ἠρώδη, κι ἄν θέλουμε νὰ κάνουμε τὴν ἐξουσία
νὰ ἀνησυχεῖ, ἄς πάρουμε ἐμεῖς τὴ θέση τῶν μάγων κι ἄς ἀναζητοῦμε φανερὰ «ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται». Ὅσο πιὸ πολὺ
ἁπλώνεται τὸ σκοτάδι γύρω μας, τόσο περισσότερο λάμπει τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ!
