Ἀναχωρησάντων τῶν Μάγων...

π. Χρήστου Ζαχαράκη

Ἡ ἁμαρτία ὅλων ὅσων ἐπαγγέλουμε τὸ Εὐαγγέλιο συνίσταται στὸ ὅτι μεγιστοποιοῦμε τὸ ἔλασσον ἀντὶ νὰ ἐπιλέγουμε τὸ μεῖζον. Ὅταν ἕνας λαὸς δέχεται τὴν ἐξουθένωση, τὸ ἔργο μας δὲν ὁλοκληρώνεται στὸ αὐτονόητο, ποὺ εἶναι τὸ ψωμί, ἀλλὰ στήν ἀνάσταση, ποὺ μέσα στὶς κοινωνικές της προεκτάσεις προϋποθέτει καὶ τὴ σύγκρουση μὲ τὸ κάθε τι ποὺ ἐξουσιάζει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καὶ δεσμεύει τὴν ἐλευθερία του. 

Ὅταν κάποτε ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου μὲ ἀκριβὸ μῦρο, καὶ ὁ Ἰούδας ὑποκριτικὰ δυσφόρησε, γιατὶ θὰ μποροῦσε τὸ μῦρο νὰ πουληθεῖ καὶ νὰ δοθοῦν τὰ χρήματα στοὺς πτωχούς, ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: «ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό·  τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε». Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἰησοῦ σαφῶς καὶ δὲν δείχνουν ἀδιαφορία γιὰ τοὺς φτωχούς,  θέλουν ὅμως νὰ τονίσουν τὸ οὐσιαστικό καὶ μεῖζον, ποὺ εἶναι ἡ ζωντανὴ παρουσία του. Αὐτὸ ἀκριβῶς λείπει σήμερα, ὁ Χριστός! Μιλοῦμε γιὰ τὸ Χριστό χωρὶς τὸ Χριστό καὶ, γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, μὲ τὴν  «ἀσφάλεια» τῆς  ἀπουσίας του. 

Οἱ μάγοι ἔφυγαν… Ἄν θέλουμε νὰ δοῦμε τὶς ἐλπίδες μας νὰ μεγαλώνουν χωρὶς τὴν ἀπειλὴ τοῦ Ἠρώδη, κι ἄν θέλουμε νὰ κάνουμε τὴν ἐξουσία νὰ ἀνησυχεῖ, ἄς πάρουμε ἐμεῖς τὴ θέση τῶν μάγων κι ἄς ἀναζητοῦμε  φανερὰ «ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται». Ὅσο πιὸ πολὺ ἁπλώνεται τὸ σκοτάδι γύρω μας, τόσο περισσότερο λάμπει τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ!