Ἀποχαιρετιστήριος λόγος τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Ἐραστὴς τοῦ ἀπόλυτου, ἄνθρωπος τῆς ἡσυχίας, πιστός καὶ ἰσχυρός στὴ διακονία τοῦ λόγου καὶ στὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης, ἀσυμβίβαστος, δὲν συντάχθηκε ποτὲ μὲ καμμιὰ ἐξουσία καὶ φατρία, ἐκκλησιαστική καὶ πολιτική. Ἔχοντας μόνιμη ἀγωνία του τὴν εἰρήνευση καὶ τὴ σταθερότητα τῆς Ἐκκλησίας, δὲ δίστασε, λίγους μῆνες μετὰ τὴν ἀναγόρευσή του στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης, νὰ παραιτηθεῖ μπροστὰ στὴ Σύνοδο ἑκατὸν πενήντα ἐπισκόπων, μὲ ἕνα λόγο καταπέλτη:

« ...Ἄν ἀγάπησα ἐξουσία ἤ τὸ ὕψος τῶν θρόνων ἤ τὴν εἴσοδο στὴν αὐλὴ τῶν βασιλέων, ἄς μὴν ἔχω τίποτε ἄλλο λαμπρὸ καὶ, ἄν ἔχω, ἄς τὸ ἀπορρίψω. Τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγω; Ἐννοῶ ὅτι δὲν εἶμαι ἄμισθος ἐργάτης τῆς ἀρετῆς ἐγώ, οὔτε ἔφθασα σὲ τέτοιο ὕψος ἀρετῆς. Δῶστε μου μισθό γιὰ τοὺς κόπους μου. Ποιὸ μισθό; Ὄχι αὐτὸν ποὺ θὰ ὑπέθεταν κάποιοι, ἀπ᾽τοὺς εὔκολους σὲ ὅλα, ἀλλ᾽ αὐτὸν ποὺ θὰ ἦταν ἀσφαλὲς γιὰ μένα νὰ ζητήσω. Νὰ μὲ ἀναπαύσετε ἀπὸ τοὺς μακροὺς κόπους· σεβαστῆτε αὐτὰ τὰ ἄσπρα μαλλιά· τιμῆστε τὴν ξενητεία μου· βάλτε ἄλλον ἐπίσκοπο στὴ θέση μου, ποὺ θὰ συντάσσεται μαζί σας καὶ θὰ εἶναι μὲ «καθαρὰ τὰ χέρια», μὲ φωνὴ «συνετή», ἱκανὸς νὰ σᾶς χαρίζεται σ᾽ ὅλα καὶ νὰ διαχειρίζεται μαζί σας τὶς ἐκκλησιαστικὲς ὑποθέσεις, τώρα μάλιστα ποὺ εἶναι ἡ κατάλληλη εὐκαιρία. Σ᾽ ἐμένα βλέπετε κι αὐτὸ τὸ σῶμα, πῶς εἶναι ἐξαντλημένο ἀπὸ τὸ χρόνο, τὴν ἀσθένεια καὶ τὸν πόνο. Τὶ σᾶς χρησιμεύω ἐγὼ ὁ δειλὸς καὶ ἄνανδρος γέροντας, ποὺ πεθαίνω, κατὰ κάποιο τρόπο, καθημερινά, ὄχι μόνο στὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ στὶς φροντίδες, ποὺ μὲ δυσκολία διαλέγομαι αὐτὰ μαζί σας. Νὰ μὴ δυσπιστήσετε σὲ φωνὴ δασκάλου, ἀφοῦ ἄλλωστε ποτὲ μέχρι τώρα δὲν δυσπιστήσατε. Κουράσθηκα νὰ μάχομαι μὲ λόγο καὶ «φθόνο» πρὸς ἀντιπάλους καὶ δικούς μας. Αὐτὰ χτυποῦν τὰ στήθη καὶ πετυχαίνουν λιγότερο, ἀφοῦ τὸ φανερὰ ἐχθρικὸ εἶναι εὐκολοφύλακτο. Ἐκεῖνοι στοχεύουν τὰ νῶτα καὶ εἶναι ὀδυνηρότεροι, ἀφοῦ τὸ ἀνύποπτο εἶναι πιὸ καίριο....
Τὶ χρειάζεται νὰ λέγω τὰ ἄλλα; Ἀλλὰ πῶς θὰ ὑποφέρω τὸν ἱερὸ αὐτὸ πόλεμο; Ἄς ὀνομάζεται καὶ ἱερὸς κάποιος πόλεμος, ὅπως ὀνομάζεται καὶ βαρβαρικός. Πῶς νὰ συνάψω καὶ νὰ συναγάγω σὲ ἕνα ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀντίπαλους ἐπισκόπους καὶ ποιμένες καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτοὺς καὶ τὸν ἀντίπαλο λαὸ ποὺ ἀποσπάσθηκε μαζί τους; ...Μέχρι πότε πράγματι θὰ ὑπάρχει ὁ δικός μου κι ὁ δικός σου, ὁ παλιὸς και ὁ νέος, ὁ λογιώτερος καὶ πνευματικότερος, ὁ εὐγενέστερος ἤ ὁ ἀγενέστερος, ὁ πλουσιότερος στὸ πλῆθος καὶ ὁ πτωχότερος;
...Τοποθετῆστε ἄλλον προϊστάμενο, ὁ ὁποῖος θὰ ἀρέσει στοὺς πολλοὺς· σ᾽ ἐμένα δῶστε τὴν ἐρημιὰ καὶ τὴν ἀγροικία καὶ τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο μόνο ἀρέσουμε καὶ μὲ τὴν εὐτέλεια... Διότι δὲν ζητοῦν ἀρχιερεῖς ἀλλὰ ρήτορες· οὔτε οἰκονόμους ψυχῶν ἀλλὰ φύλακες χρημάτων· οὔτε θῦτες καθαροὺς ἀλλὰ προστάτες ἰσχυρούς. Θὰ τοὺς δικαιολογήσω κάπως· ἔτσι τοὺς ἔχουμε ἐκπαιδεύσει ἐμεῖς, ποὺ γινόμαστε σ᾽ ὅλους τὰ πάντα, γιὰ νὰ σώσουμε ἤ ν᾽ ἀπολέσουμε τοὺς πάντες.
Τὶ λέτε; Σᾶς πείθουμε μ᾽ αὐτοὺς τοὺς λόγους καὶ κερδίσαμε ἤ χρειαζόμαστε καὶ ἰσχυρότερους λόγους γιὰ νὰ σᾶς πείσουμε; Ναί, στὸ ὄνομα τῆς Τριάδος, τὴν ὁποία πιστεύουμε καὶ πιστεύετε, στὸ ὄνομα τῆς κοινῆς μας ἐλπίδας καὶ τῆς σύναξης αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, δῶστε μου αὐτὴ τὴ χάρη· ἀποπέμψτε με μὲ εὐχές. Ἄς εἶναι αὐτὴ ἡ βράβευση τῆς ἄθλησής μου, δῶστε μου τὸ ἔγγραφο τῆς ἀπολύσεως, ὅπως οἱ βασιλεῖς στοὺς στρατιωτικούς· καὶ, ἄν θέλετε, μὲ ἐπαινετικὴ μαρτυρία, γιὰ νὰ ἔχω τιμητικὴ μνεία· εἰδεμή, ὅπως θέλετε, δὲν θὰ φιλονεικήσω καθόλου γι᾽ αὐτό, μέχρι ὁ Θεὸς νὰ δεῖ τὰ δικά μας, ὅπως ἔχουν».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶναι ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ὁ θεωρητικὸς νοῦς, ποὺ πάντα ἐξαίρεται πάνω ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα. Εἶναι ὁ θεολόγος, ὁ ρήτορας, ὁ ποιητής, ποὺ ἀντὶ γιὰ τὸν κοσμικὸ θόρυβο καὶ τὴν αἴγλη τῶν ἀξιωμάτων προτιμᾶ τὴν ἡσυχία τῆς ἐρήμου καὶ τὴν ἁπλότητα τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου. Οἱ ἀγῶνες του γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως τὸν ἀνέβασαν στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς Νέας Ρώμης. Μὰ ἐκεῖνος, ἀφήνοντας τὶς μικρότητες τῶν ἀνθρώπων καὶ χαιρετίζοντας συγκινητικὰ τὸ ποίμνιό του, ἔφυγε γιὰ ν᾽ ἀφιερωθεῖ στὶς πνευματικές του θεωρήσεις. Ἴδε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ· «Ἠγνόουν γὰρ ὅτι πρὸς ὑπάτους ἡμῖν καὶ ὑπάρχους ἡ ἅμιλλα καὶ στρατηγῶν τοὺς εὐδοκιμωτάτους, οἵ μὴ ἔχουσιν ὅποι τὰ ἑαυτῶν ῥίψουσι».
Ἐπισκόπου Διονυσίου Ψαριανοῦ, Μικρός Συναξαριστής.

«Ποιὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα μὲ τὸ λόγο καὶ κατασκεύασε μὲ σοφία τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἔκαμε ἕνα πρᾶγμα ἐκεῖνα ποὺ ἦσαν ἐντελῶς διαφορετικά, ἔσμιξε τὸ χῶμα μὲ τὸ πνεῦμα καὶ δημιούργησε ἕνα ὅν ὁρατὸ μαζὶ καὶ ἀόρατο, θνητὸ καὶ ἀθάνατο, ἐπίγειο καὶ οὐράνιο, ποὺ πλησιάζει τὸ Θεό καὶ δὲν τὸν ἀντιλαμβάνεται, ποὺ πλησιάζει καὶ ἀπομακρύνεται ταυτόχρονα; «Εἶπα θὰ γίνω σοφός -λέγει ὁ Σολομών- καὶ ἐκείνη ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ μένα πολὺ περισσότερο ἀπὸ πρίν», ἐννοώντας τὴ σοφία.Καὶ πράγματι ἐκεῖνος ποὺ συγκεντρώνει γνώση, συγκεντρώνει μαζὶ καὶ πόνο, γιατὶ ἡ χαρὰ τὴν ὁποία τοῦ προσφέρει ἐκεῖνο ποὺ ἀνακάλυψε, τοῦ τὴν στερεῖ ἡ λύπη γιὰ κεῖνο ποὺ τοῦ διαφεύγει ἀκόμα. Αὐτὸ νομίζω ὅτι συμβαίνει συνήθως σ᾽ ἐκείνους ποὺ , ἐνῶ δὲν ἔχουν ξεδιψάσει ἀκόμα, ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν πηγή, ἤ σ᾽ ἐκείνους ποὺ, ἐνῶ δὲν μποροῦν νὰ κρατήσουν κάτι, νομίζουν ὅτι τὸ κατέχουν, ἤ σ᾽ ἐκείνους ποὺ εἶδαν γιὰ μιὰ στιγμὴ τὸ φῶς μιᾶς ἀστραπῆς καὶ τὴν ἔχασαν ἀμέσως».
(Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Ἀπολογητικός περὶ τῆς φυγῆς εἰς τὸν Πόντον).

* Δύσκολα ξεριζώνεται ἀπὸ μέσα μας ὁ κόσμος, ἐὰν δὲν ξεριζωθοῦμε ἐμεῖς πρῶτα ἀπὸ τὸν κόσμο.
* Μὴν καταπιέζετε ἐγωϊστικὰ τὸν ἑαυτό σας, πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις σας, καὶ δημιουργεῖτε ἄγχος. Ὁ Χριστὸς εἶναι στοργικὸς Πατέρας καὶ ὄχι τύραννος. Τὸν φιλότιμο ἀγώνα μας χαίρεται ὁ Χριστός.
(Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα)

Κουραστήκαμε νὰ μᾶς ἀδικοῦν
καθὼς σταυροκοπιόμαστε μὲ δέος
μπρὸς στὴ ζωὴ τὴν ἄχρονη,
τὴν ἄναρχη, τὴ γαλήνια...
κουραστήκαμε νὰ μᾶς ἀδικοῦν·
τὸ νιώθουμε πιά...

Ὁ χρόνος

π. Δημητρίου Στανιλοάε

«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ»(Ἀποκ. 3,20)
Χρόνος γιὰ τὸν Θεὸ σημαίνει τὸ διάστημα τῆς ἀναμονῆς ἀνάμεσα στὸ «χτύπημα πάνω στὴν πόρτα» καὶ στὴ στιγμὴ ποὺ θὰ Τοῦ τὴν ἀνοίξουμε διάπλατα.Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ὁ χρόνος ὑποδηλώνει ἐπίσης τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν μεγάλο σεβασμὸ ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ τὰ πλάσματά Του. Ὁ Θεὸς δὲν μπαίνει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ βία. Ἡ ἕνωσή μαζί Του μέσα στὴν ἀγάπη μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴν ἐλεύθερη ἀνταπόκρισή μας πρὸς τὴν προσφορά της. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς δίνει χρόνο. Καὶ ἐξαιτίας τοῦ σεβασμοῦ ποὺ ἔχει γιὰ τὰ πλάσματά Του, ὁ χρόνος αὐτὸς βιώνεται τόσο ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ τὸ θέσουμε διαφορετικά: ὁ Θεὸς, περιμένοντας τὴν ἀπάντησή μας, ζεῖ μέσα στὸ χρόνο χωρὶς νὰ ξεχνάει ἤ νὰ ἀφήνει τὴν αἰωνιότητά Του· ἐνῶ ἐμεῖς, ὅταν δὲν ἀκοῦμε τὴ φωνή Του, βιώνουμε ἕνα χρόνο ποὺ δὲν ἔχει συναίσθηση αἰωνιότητας. Διότι δὲν χωρᾶ ἀμφιβολία πὼς ὅταν δὲν ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἤ ἐπιλέγουμε νὰ μὴν ἀπαντήσουμε σὲ αὐτήν, εἴμαστε ἁπλῶς σὲ μιὰ κατάσταση ἀναμονῆς διαφόρων πραγμάτων καὶ τελικὰ ζοῦμε ὁλότελα βυθισμένοι στὸ χρόνο. Ὅταν ὅμως αὐτὸ ποὺ περιμένουμε εἶναι μεγάλης προσωπικῆς σημασίας γιὰ ἐμᾶς, τότε ἀντιλαμβανόμαστε περισσότερο τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀναμονὴ γιὰ κάποιο σπουδαῖο γεγονὸς περιλαμβάνει πάντα κάτι χαρούμενο, τὸ ὁποῖο καταλαμβάνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀπομακρύνει τὴν ἀνία. Ἡ πιὸ ἔντονη προσδοκία ἤ ἀναμονή, ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία ὅλων εἶναι αὐτὴ τῆς ἀνεπιφύλακτης ἀγάπης ἀπὸ ἕνα ἄλλο πρόσωπο.
Ἑπομένως, βιώνουμε τὴν αἰωνιότητα μέσα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπαντοχή, καὶ αὐτὸ μᾶς γεμίζει μὲ τόσο μεγάλη χαρά, ποὺ πλέον δὲν μᾶς γίνεται ἀντιληπτὸ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Ὁ Θεὸς εἶναι στὸ πλάι μας σ᾽ αὐτὴ τὴ γεμάτη ἐλπίδα ἀναμονὴ τῆς ἀγάπης τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ εἶναι δυνατὴ αὐτὴ ἡ ἀνταπόκριση. Ποτὲ δὲν ἀποθαρρύνεται καὶ δὲν στρέφει τὴν προσοχή Του πρὸς ἄλλα ἀσήμαντα πράγματα, ὅπως πράττουμε ἐμεῖς. Ποτὲ δὲν βρίσκει τὸν χρόνο βαρετό, ὅπως ἐμεῖς. Ἡ θέαση τῶν πραγμάτων ἀπὸ τὸν Θεὸ φθάνει βαθιὰ μέχρι τὸ πλήρωμα τοῦ μέλλοντος καὶ ἑπομένως εἶναι πολὺ πιὸ ὑπομονετικὸς καὶ ἱκανοποιημένος ἀπὸ ἐμᾶς ὅταν τὰ πράγματα δὲν ὁλοκληρώνονται. Δὲν ἀπελπίζεται ὅπως ἐμεῖς.
π. Δημητρίου Στανιλοάε, Προσευχὴ καὶ Ἐλευθερία, Ἑν πλῷ, Ἀθήνα 2009

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος εἶναι «ὁ κάλαμος ὁ πλήρης τῆς Παρακλήτου πνοῆς», ὁ «θεωρίᾳ τὴν πρᾶξιν καταλαμπρύνας». Τὸ ἀπόσπασμα ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἀπὸ τὸ λόγο του Περὶ ψυχῆς καὶ ἀναστάσεως, ποὺ γράφτηκε τὸ φθινόπωρο τοῦ 379 μ.Χ., ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπισκέφθηκε τὴν ἀδελφή του Ὁσία Μακρίνα στὸν Πόντο, γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ γιὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ τους Μεγάλου Βασιλείου. Ἡ Μακρίνα ἦταν ἄρρωστη, λίγο πρὶν τὸ τέλος της, ἀλλὰ εἶχε μαζί του ἕναν ἐνδιαφέροντα διάλογο ποὺ ἔδωσε ἀφορμὴ νὰ γραφτεῖ ὁ παρὼν λόγος:

«Τί, λοιπόν, πρέπει να λέω σ’ εκείνους που συμπεριφέρονται με 
γογγυσμό στις συμφορές;».
«Θα τους πούμε, απάντησε η δασκάλα, ότι μάταια δυσανασχετείτε, 
φίλοι μας, και παραπονείσθε για τη σειρά της αναγκαίας ροής 
των πραγμάτων (στη ζωή)· αγνοείτε το σκοπό τον οποίο 
εξυπηρετεί το κάθετι στο σύμπαν, ότι δηλαδή όλα, ακολουθώντας κάποια τάξη 
και συνέπεια σύμφωνα με το σχέδιο του σοφού καθοδηγητή, πρέπει να 
οικειωθούν τη θεία φύση. Γι’ αυτό το σκοπό δημιουργήθηκε η λογική φύση, 
για να μη μένει ανεκμετάλλευτος ο πλούτος των θείων αγαθών. Αλλά είναι, 
σαν να κατασκεύασε η θεία Σοφία, που έφτιαξε τα πάντα, τα δοχεία των ψυχών 
ως αγγεία προαιρετικά, στα οποία υπάρχει χώρος για να δεχτούν τα αγαθά· και 
ο οποίος (χώρος) συνέχεια αυξάνει με την προσθήκη εισερχομένων αγαθών.
»Τέτοια είναι η μετοχή στα αγαθά του Θεού, ώστε αυτόν που μετέχει να τον 
καθιστά μεγαλύτερο και πιο δεκτικό· προσθέτει δύναμη και μέγεθος σ’ αυτόν 
που τα δέχεται (τα αγαθά), με αποτέλεσμα να αυξάνεται αυτός που τρέφεται 
μ’ αυτά και να μην σταματά ποτέ η αύξηση. Διότι, καθώς η πηγή των αγαθών 
είναι αστείρευτη, η φύση του μετέχοντος σ’ αυτά, επειδή τίποτε απ’ όσα 
λαμβάνει δεν είναι σκουπίδι και άχρηστο και όλο όσο εισέρχεται 
προστίθεται στο μέγεθος του, γίνεται πιο ελκυστική για το αγαθό 
και περισσότερο ευρύχωρη. Διότι και τα δύο ενισχύονται 
το ένα από το άλλο: και η δύναμη που τρέφεται με την αφθονία 
των αγαθών συντελεί στην αύξηση, και η χορηγία που τρέφει μεγαλώνει κι 
αυτή μαζί με την επίδοση των μετεχόντων που αυξάνουν. Και είναι εύλογο να 
φτάσει σε τέτοιο μέγεθος (η φύση μας), επειδή δεν υπάρχει κανένα όριο να 
σταματήσει την αύξησή της.
»Αφού, λοιπόν, υπάρχουν μπροστά μας τέτοια αγαθά, αγανακτείτε για την 
πορεία που έχει χαραχθεί στη φύση μας, για να βαδίσει προς το σκοπό της; 
Διότι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσουμε προς εκείνα (τα αγαθά), αν 
αυτό το βάρος μας, εννοώ το βαρύ και γήϊνο φορτίο μας, δεν ξεφορτωθεί 
από την ψυχή μας· κι αν δεν καθαρθούμε με μεγαλύτερη επιμέλεια από την 
προσκόλλησή μας σ’ αυτό, που την αποκτήσαμε στην παρούσα ζωή, ώστε με 
την καθαρότητα να μπορέσουμε να πλησιάσουμε στο όμοιό μας (Θεό).
»Εάν πάλι είσαι πολύ δεμένος με το σώμα αυτό και σε στενοχωρεί ο χωρισμός 
από το αγαπημένο σου, μην απελπίζεσαι γι’ αυτό. Διότι θα δεις 
αυτό το σωματικό περίβλημα, που τώρα το διαλύει ο θάνατος, 
να υφαίνεται πάλι με τα ίδια υλικά· όχι βέβαια για να δώσι την ίδια παχιά και 
βαρειά μορφή, αλλά με κλώσιμο του νήματος για να υφάνει πιο λεπτή και 
αέρινη μορφή. Έτσι, και θα είναι κοντά σου το αγαπημένο (σώμα) και θα έχει 
αποκαταστασθεί αυτό σε καλύτερη και ωραιότερη ομορφιά».
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/grhgorios_nysshs_ta_makrineia.htm

Tutam Yar...

Τὸ πρῶτο τραγούδι, ποὺ ἀνέβασα στὸ youTube (μετά ἀπὸ ἐπεξεργασία ἐρασιτεχνική). Ἕνα τραγούδι, ποὺ δάκρυσα, ὅταν τὸ πρωτοάκουσα καὶ ἐξακολουθῶ νὰ δακρύζω, ὅταν ἀφήνομαι, ὄχι τόσο γιὰ τούς στίχους του (μοῦ τοὺς μετέφρασε πρόχειρα ὁ φίλος μου ὁ Θανάσης ὁ Στεφανίδης), ὅσο γιὰ τὸ ἴδιο τὸ τραγούδι καὶ τὴν ἐξαιρετικὴ ἑρμηνεία ἀπὸ τὴν καταπληκτικὴ Eda KARAYTUĞ, μία φωνὴ ποὺ σὲ ὑποβάλλει καὶ σὲ ταξιδεύει ἀπὸ μόνη της. Μία φωνὴ ποὺ, σὰν τὴν ἐξομολόγηση, ἐλευθερώνει τὸν πόνο ἀπὸ μέσα σου, τὸν πόνο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς, ποὺ ἄλλοτε προέρχεται ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις, ἄλλοτε ἀπὸ τὰ ὄνειρα, ἄλλοτε ἀπὸ τὶς πίκρες, ἄλλοτε ἀπὸ τὶς χαρές… Κι εἶναι τὸ δάκρυ μοναχά, -Şu gözümün yaşın silmez- ποὺ διαλύει τὸ θάνατο, ἀπὸ τότε ποὺ τὸν νίκησε ὁ Χριστός, γι᾽αὐτὸ καὶ εἴτε ψάλλεις εἴτε τραγουδᾶς κάποιες φορὲς εἶναι τὸ ἴδιο, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὸν πόνο βγαίνει πάντα μιὰ δοξολογία στὸ Θεό, γιὰ ὅσα ἀξιώθηκες νὰ ζήσεις, περασμένα καὶ μελλοντικά… Ἄλλωστε ὁ ἦχος τοῦ τραγουδιοῦ, Hüseynî (πλ. Α´), δὲν σ᾽ ἀφήνει νὰ χαθεῖς μέσα στὸν πόνο, ἀφοῦ τὸν σκεπάζει μὲ τὴν αἴσθηση ἐκείνη τῆς χαρᾶς, ποὺ σὰν παρηγορειά, ἀφήνει ἡ ἀγάπη…

Ἀπολαύστε το!

Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος

«Ὁ Ἰωάννης σφάγηκε κι ὁ θάνατός του στάθηκε ζωὴ καὶ αἶνος κι αἰώνιος καὶ ἀκατάλυτος στέφανος καὶ τελεσίδικη καταδίκη τῶν μεγαλειοτήτων τοῦ κόσμου. Κεῖνος ἔμεινε ἡ ἀσίγαστη ζωογόνα φωνὴ τῆς ἐρήμου κι οἱ φονιάδες του, δοῦλοι ταπεινῶν παθῶν, ποὺ δὲν κατασίγασε τὸ αἷμα τοῦ Ἰωάννη. Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τοῦ Θεϊκοῦ Λόγου, ποὺ προδρόμισεν ὁ Ἰωάννης, δὲν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο παρὰ ἀπόδειξη τῆς μικρότητας τοῦ ἐγκόσμιου μεγαλείου κι ἀποθέωση τῆς ἁγιότητας. Στὸ φοβερὸ πίνακα τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἀντίθεσης, εἶναι εὔκολος ὁ καθορισμὸς τοῦ ἐπικρατέστερου στοιχείου. Ἄν ἀποφεύγουν νὰ τὸ δοῦν πολλοί, δὲν ἔχει σημασία. Δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι περισσότερο τυφλοὶ ἀπὸ κείνους ποὺ δὲν θέλουν νὰ δοῦν».
(Κωστῆ Μπαστιᾶ, Νέον Κυριακοδρόμιον, Ἐκδ. Ἀστήρ)

Φῶς...

«Ἡ παρουσία μας στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ εἶναι ἀπελευθερωτική. Ἀλλὰ μὲ τὸν σύγχρονο ρυθμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ δὲν ἀπελευθερώνει, ἀλλὰ περιορίζει, ὑποδουλώνει καὶ ἀδυνατίζει τὸν ἄνθρωπο. Ἀρχίζουμε νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸ Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο, γιὰ τὸ τὶ κάνουν οἱ ἐπίσκοποι, προσλαμβάνουμε ἕνα εἶδος γλοιώδους γλυκύτητας. Μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν ἐπονομαζόμενη πνευματικὴ γραμματεία ἔχει ἀμφίβολη ποιότητα. Ἀντὶ νὰ διδάσκουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ κοιτάζουν τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὴν ὅραση τῆς Ἐκκλησίας, ἀντὶ νὰ μεταμορφώνουμε τὴν εἰκόνα ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴ ζωή του, αἰσθανόμαστε ὑποχρεωμένοι –γιὰ νὰ εἴμαστε «πνευματικοί» - νὰ ντυθοῦμε μ᾽ ἕναν ἀπρόσωπο, λερωμένο «χιτῶνα εὐσεβείας». Ὁ ἄνθρωπος, ἀντὶ νὰ γνωρίζει τουλάχιστον πὼς ὑπάρχει χαρά, φῶς, νόημα, αἰωνιότητα, ἐκνευρίζεται, γίνεται στενόμυαλος, ἀδιάλλακτος καὶ συχνὰ ἁπλῶς μικρόψυχος. Οὔτε κἄν μετανοεῖ γι᾽ αὐτό, ἐπειδὴ ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴν «ἐκκλησιαστικότητα», ἐνῶ τὸ νόημα τῆς πίστης συνίσταται μόνο στὴν πλήρωση τῆς ζωῆς μὲ φῶς, στὴν ἀναφορά της στὸ Θεό, στὴ μεταμόρφωση τῆς ζωῆς σὲ σχέση μὲ τὸ Θεό».
(π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν, Ἡμερολόγιο, Ἐκδ. Ἀκρίτας, σελ. 64)

Εὐχόμαστε τὸ νέο ἔτος, νὰ εἶναι αἴσιο καὶ εὐτυχές, ὄχι κατὰ μαγικὸ τρόπο,ἀλλὰ ἐμεῖς ἀπὸ σήμερα νὰ ἀρχίσουμε νὰ εἴμαστε καλύτεροι ἀπὸ χθές. Γιατί δὲν εἶναι τὰ πράγματα ποὺ μᾶς κάνουν εὐτυχεῖς, μὰ εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ φτιάχνομε τὰ πράγματα καὶ βρίσκομε τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας μας μέσα στὴν ἐπανατοποθέτησή μας στὰ πράγματα καὶ στὸν κόσμο, στὴν ἐκτέλεση κάθε φορὰ τοῦ χρέους μας ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας, στὸν ἀδελφό μας καὶ στὸ Θεό. Νὰ δεχώμαστε τὴν ταπείνωση ὅταν εἶναι ταπείνωση, καὶ νὰ ἀντιστεκώμαστε μὲ ψυχικὴ ρωμαλεότητα καὶ ἠθικὴ σταθερότητα ὅταν εἶναι ἐξουθένωση καὶ ἐξανδραποδισμός.
«Εὐχαριστοῦντες κατά πάντα 
καί διά πάντα βοῶμεν·
Εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ 
τῆς χρηστότητός σου
 καί καταξίωσον ἡμᾶς 
ἀκατακρίτως βοᾶν σοι·
Κύριε, δόξα σοι».
Καλή καὶ Εὐλογημένη Χρονιά!