Μὲ τὴν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῶν
Θεοφανείων τελείωσαν οἱ γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων. Μένει μονάχα τὸ ἐρώτημα (ἀπαντημένο
βέβαια βαθιά μέσα μας), ἄν γεννήθηκε καὶ φέτος ὁ Χριστός. Τὸ πρῶτο ποὺ ἔχουμε λησμονήσει ἤ ἀγνοοῦμε εἶναι ὅτι οἱ
γιορτὲς τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἁπλὴ ἀνάμνηση γεγονότων, ἀλλὰ ἡ συνεχὴς κλήση
μας ἀπὸ τὸ Θεὸ στὴ σωτηρία. Ὅποιος ἀγαπάει εἶναι πάντα καὶ παντοῦ παρών, δὲν ἐγκαταλείπει
ποτέ, δὲν παύει νὰ δίνει καινούργιες εὐκαιρίες, ὅπως κάνει ὁ Θεός. Ὅποιος δὲν ἀγαπάει
κρατάει μονάχα τὶς ἀναμνήσεις, πότε καλές, πότε κακές, ἀλλὰ μένει πάντα μόνος, ὅπως
κάνει ὁ ἄνθρωπος. Μᾶλλον δὲν γεννήθηκε καὶ φέτος ὁ Χριστὸς, γιατὶ τίποτε δὲν ἄλλαξε γιὰ μᾶς.
Ἐπιστρέψαμε ὅλοι στὴν καθημερινότητά μας ἀπ᾽ τὸν ἴδιο δρόμο, καθολικά
διαμαρτυρόμενοι, ἀλλὰ καὶ καθολικά ἐπαναπαυόμενοι. Μᾶλλον δὲν γεννήθηκε καὶ φέτος ὁ
Χριστός, γιατὶ παραμένουμε ἀνεύθυνοι θεατές τῆς πείνας, τοῦ διωγμοῦ, τῆς ἐξαθλίωσης
τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶλλον δὲν γεννήθηκε καὶ φέτος ὁ Χριστός, γιατὶ ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός ἔφθασε
μέχρι τὴ Σταύρωση... Καὶ Ἀνάσταση δίχως Σταύρωση δὲν ἔρχεται...
